Kryminałem „W piekle…” zainteresowałam się przede wszystkim dlatego, że jego autor Maciej Maciejewski był scenarzystą bardzo dobrego serialu kryminalnego „Glina”. Ślady pracy nad serialem widoczne są w opisie pracy policji i konstruowaniu sylwetek policjantów, np. głównej bohaterki, nadkomisarz Agaty Zawadzkiej, przypominającej serialową patolożkę. Jest to zresztą bardzo dobrze napisana postać – kobieta dojrzała, z bagażem doświadczeń, ujmująca swoją zwyczajnością i skrywaną wrażliwością. Najpierw jednak poznajemy jej adwersarza – tajemniczego płatnego mordercę, zamieszanego w wojnę na Bałkanach. Maciejewski przypomina ten nieco już zapomniany, okrutny, bratobójczy (czy też sąsiedzkobójczy) konflikt. Jest to więc kryminał z ambicjami dużo większymi niż rozrywkowe. Gorzej poszło z ich realizacją.
Powód jest właściwie jeden: niemożliwie zawikłana akcja. Być może jest to wynik lęku scenarzysty przed pustymi didaskaliami, a może wręcz przeciwnie, możliwość wyżycia się tam, gdzie scenariusz nie pozwala – efekt jest taki, że powieść puchnie od nadmiaru przypadkowych myśli i skojarzeń, a także przypadkowych postaci, ich myśli, a nawet życiorysów. Łatwo w tym wszystkim stracić orientację. A szkoda, bo Maciejewski ma dobry język, tworzy sugestywny, ciężki klimat, ma dużą wiedzę i nie ucieka się do banałów.
Reasumując, oceniam może trochę z górką, ale nie miałabym nic przeciwko temu, żeby znowu spotkać się z nadkomisarz Agatą Zawadzką lub bohaterką w jej typie. Pod warunkiem, że autor najpierw spotka stanowczego redaktora.

Kryminałem „W piekle…” zainteresowałam się przede wszystkim dlatego, że jego autor Maciej Maciejewski był scenarzystą bardzo dobrego serialu kryminalnego „Glina”. Ślady pracy nad serialem widoczne są w opisie pracy policji i konstruowaniu sylwetek policjantów, np. głównej bohaterki, nadkomisarz Agaty Zawadzkiej, przypominającej serialową patolożkę. Jest to zresztą bardzo...