Czytałam z zapartym tchem. Pod koniec zniecierpliwiona, bo tyle książek Virginii przede mną, a nie chciałam dzielić uwagi pomiędzy innymi lekturami - z szacunku i niesamowitej fascynacji. Jestem pełna podziwu dla samej Virginii. Kobiety, którą zaczęto kojarzyć wyłącznie z obłędem, a więc mimo woli słabością, a która w rzeczywistości była geniuszem literatury i tytanem pracy. Z zazdrością czytam o tym jak od dzieciństwa walczyła o pozycję, wkładając w to umysł i serce. Pożerając książki i zużywając litry atramentu. W czasach gdy emancypantki nie wywalczyły jeszcze prawa do nauki kobiet na uniwersytetach, a celem kobiety powinno być statystowanie przy mężu, jej postawa i przekonania nie rzadko wzbudzały kontrowersje. Quentin Bell (siostrzeniec Virginii) przy okazji serwuje nam fascynujący (a jakże!) obraz inteligencji - osławionego Bloomsbury. Mamy okazje zatęsknić za listami - pełnymi emocji i barwy świadectwami zwykłych, powszednich dni. Na pewno jeszcze kiedyś do niej powrócę. Aż chciałoby się napisać do autora z ostrą krytyką - bo jak można przerwać opowieść w trakcie, gdzie tak wiele rzeczy jeszcze nie nastąpiło, a proces twórczy nie został zakończony. Jaka szkoda, że ludzkiego życia nie da się poddać korekcie.

Czytałam z zapartym tchem. Pod koniec zniecierpliwiona, bo tyle książek Virginii przede mną, a nie chciałam dzielić uwagi pomiędzy innymi lekturami - z szacunku i niesamowitej fascynacji. Jestem pełna podziwu dla samej Virginii. Kobiety, którą zaczęto kojarzyć wyłącznie z obłędem, a więc mimo woli słabością, a która w rzeczywistości była geniuszem literatury i tytanem...