Ten mały zbiorek zaczęłam wczoraj kartkować w bibliotece i spodobał mi się tak, że na miejscu przeczytałam jedną opowiastkę. Za resztę zabrałam się w domu, ale niektóre opowiadanka nieco mnie rozczarowały - stąd ocena dobra.

Autor pisze o rodzinie, przyjaciołach, psie, o otoczeniu, codziennych sytuacjach i obserwacjach. Robi to w sposób zabawny, często posługuje się grą słów, ale część utworów wydaje się być wymuszona. Utwory nieco przypominają felietony (a nie eseje - jak podano w opisie, chyba na wyrost).

Najwięcej humoru i błyskotliwych spostrzeżeń jest w historyjkach dotyczących żony narratora i relacji między mężczyzną a kobietą. Autor wytyka wady obu płci, jednak ostatecznie zawsze dochodzi do wniosku, że człowiek nie jest idealny, powinien akceptować siebie i innych z bagażem wad i zalet, bo te drugie są w stanie przyćmić każdą niedoskonałość. Inna konkluzja to stwierdzenie, że i kobiety, mężczyźni, są sobie i światu potrzebni - niby banalne, ale autor pisze o tym w nieszablonowy i pełen subtelnego humoru sposób.

Czyta się przyjemnie, ale bez wielkich porywów serca i umysłu:).

Ten mały zbiorek zaczęłam wczoraj kartkować w bibliotece i spodobał mi się tak, że na miejscu przeczytałam jedną opowiastkę. Za resztę zabrałam się w domu, ale niektóre opowiadanka nieco mnie rozczarowały - stąd ocena dobra.

Autor pisze o rodzinie, przyjaciołach, psie, o otoczeniu, codziennych sytuacjach i obserwacjach. Robi to w sposób zabawny, często posługuje się grą...