Z autorami różnych dzieł jest przeważnie tak, że im głośniej i więcej sami o nich mówią, tym te dzieła są słabsze. Im bardziej autor jest przekonany, że jego wytwór jest dobry, tym większe prawdopodobieństwo, że to całkowity niewypał. O czymś, co jest dobre nie trzeba wiele mówić, nie trzeba zapewniać, nie trzeba samemu siebie chwalić. Prawdziwa sztuka obroni się sama.
Potwierdza się to tutaj. Tomczyk zrobił "Thornowi" na swoim blogu oraz w mediach społecznościowych chyba jedną z najlepszych kampanii reklamowych. O premierze książki było głośno przez długie miesiące. Miała to być najlepsza książka pod słońcem, a w planach było tłumaczenie jej na angielski i promocja za granicą. Co z tego wyszło?
Wiele osób oczywiście książkę kupiło. Większość z nich jest zapewne czytelnikami bloga Kominka vel Jasona Hunta. Jednak tutaj wieloletnia blogowa praktyka nie przyniosła oczekiwanych rezultatów. O ile poradniki Tomka są całkiem niezłe, napisane lekkim językiem, pełne humoru i naprawdę fajnie się je czytało, to "Thorn" jest porażką autora na całym polu. Skopiowanie historii ze starych blogów, połączenie ich w jedną całość i dopisanie do tego coachingowej filozofii nie zdało egzaminu. Książka jest nudna, praktycznie o niczym. Niby autobiografia, lecz całą fabułę zawartą na 330 stronach można by skompensować na 100, co prawdopodobnie byłoby dużo ciekawsze i można by uniknąć zbytniego moralizatorstwa rodem z "Sekretu" (sic!). Wątek Annie zupełnie mnie nie zainteresował. Wątek tajemniczego napisu wprowadził pewną nutę świeżości i ciekawości i aż się prosi, aby napisać książkę wyłącznie o tym. Szkoda, że zamiast nudnej autobiografii nie powstał ciekawy thriller. Cóż... Tomczyk potrafi pisać teksty na bloga, zna się na marketingu, bez wątpienia jest social media ninją, ale jeśli chodzi o książki, to jest to totalna grafomania i mam nadzieję, że nie powstanie kolejna, choć zapowiadana, część.
Co więcej, w pewnych momentach odnosiłam wrażenie, że autor bierze pod uwagę możliwość (może zupełnie podświadomie i jest to tylko moja interpretacja), że książka będzie słaba i próbuje wytłumaczyć możliwą klęskę książki historiami ludzi, których nie doceniano za życia, a dopiero po śmierci zauważono wartość ich dzieł. Bo przecież głupio byłoby przeprowadzić tak ogromną kampanię reklamową i krzyczeć, że oto trzymamy w rękach najlepszą książkę na świecie, a tak na prawdę już po przeczytaniu kilku pierwszych stron wychodzi szydło z worka ukazując prawdziwą wartość książki. Niby nikt się nie daje nabrać na "bestseller", ale jednak odpowiedzialność za niską ocenę książki spada całkowicie na czytelnika. Bo czemu nie wmówić mu, że się nie zna lub że autor wyprzedza swoją epokę?
Generalnie jestem na nie. Plus za ciekawą i ładną okładkę oraz oryginalną typografię.

Z autorami różnych dzieł jest przeważnie tak, że im głośniej i więcej sami o nich mówią, tym te dzieła są słabsze. Im bardziej autor jest przekonany, że jego wytwór jest dobry, tym większe prawdopodobieństwo, że to całkowity niewypał. O czymś, co jest dobre nie trzeba wiele mówić, nie trzeba zapewniać, nie trzeba samemu siebie chwalić. Prawdziwa sztuka obroni się sama....