Łatwo jest napisać o siostrzanym sukcesie, uśmiechać się i poklepywać po plecach, kiedy drugiej kobiecie coś się udaje. Zdecydowanie trudniej jest stanąć obok, wysłuchać i wesprzeć, gdy nagle sufit wali się na głowę. Magdalena Kostyszyn to potrafi.

Autorka rozmawia z Polkami o codzienności. Bez żadnych filtrów. Każda z kobiet zaprasza ją do swojego świata takim, jaki jest. Nie ma wytwornego anturażu, błysku i perfekcyjnej pani domu. Za to jest mocno, prawdziwie i szczerze. Do bólu. Musiałam dawkować sobie kolejne fragmenty, ponieważ historie bohaterek „Też tak mam” nierzadko przyprawiały mnie o gęsią skórkę. Książkę czytałam ją w pociągu. Gdy podniosłam głowę w trakcie lektury, zwróciłam uwagę na to, że wagon jest praktycznie wypełniony przez kobiety. „Ile z nich przechodzi właśnie przez taki koszmar?” - pomyślałam i oblała mnie fala gorąca.

„Szczerość jest taką wartością, której nie podważysz” - czytamy w książce. Rozmówczynie Magdaleny Kostyszyn dzielą się swoim bólem i tej szczerości nie chce się podważać. Ją się akceptuje i docenia. Ma się ochotę przytulić każdą z bohaterek i powiedzieć jej „Jesteś wspaniała. Wartościowa. Dajesz radę na tyle, na ile wystarcza Ci sił”.

Jednocześnie po przeczytaniu sili mi się na usta pytanie: „I co dalej?”. Te historie wybrzmiały. Utożsamiają się z nimi kobiety z Warszawy i Kielc. Prawniczki i przedszkolanki. Emerytki i nastolatki. Co teraz? Odpowiedź przychodzi sama. „Też tak mam” istnieje na rynku wydawniczym zaledwie od paru tygodniu, a już posiada niebywałą wartość społeczną. Wpływa również na mężczyzn. To cieszy, bo daje nadzieję na zmianę. Być może to musi być zmiana pokoleniowa, ale jesteśmy na najlepszej drodze do tego, by znieczulicę i trywializację cudzych problemów zastąpić wsparciem i szacunkiem.

Autorka zaznacza, że opisuje codzienność kobiet, a mnie wydaje się, że na książkę można patrzeć trochę szerzej. Wszystkie historie, oprócz kobiet bohaterek, mają jeszcze jeden wspólny mianownik — opowiadają o tych, których nikt wysłuchać nie chciał. Nasze społeczeństwo nie od dziś mierzy się z tym problemem. Nie próbujemy wysłuchać, a co dopiero zrozumieć drugiego człowieka. Zamiast spytać „Jak się czujesz? W czym Ci pomóc?” mówimy „Nie przesadzaj. Weź się do roboty”.

Dajmy ludziom przeżywać własne tragedie. Nie umniejszamy im. Nie podważajmy cudzego końca świata tylko dlatego, że nasz wyglądałby zupełnie inaczej.

Joanna Kaczmarek