Nominacja do Nagrody Bookera, zdania ze wszystkich stron, że jest to jeden z lepszych debiutów ostatnich lat, i porównania do Sally Rooney i jej iście milenialskiej prozy musiały mnie skusić. Może nawet nie dlatego, że jestem jakąś wielką fanką irlandzkiej pisarki czy od lat staram się w miarę na bieżąco czytać pozycje, które znajdują się na listach do Nagrody Bookera, ale dlatego, że zawsze fascynują mnie te głośne określenia o „najlepszym debiucie ostatnich lat”. Jeśli ktoś z zainteresowaniem patrzy na rynek książki, to pewnie już dawno zauważył, że te najgłośniejsze debiuty trafiają się nie co kilka lat, ale nawet co kilka miesięcy. Dlatego, może z małym zamiłowaniem, zawsze mówię „dobra, sprawdzam”.

Emira to czarnoskóra dwudziestopięciolatka, która nadal nie wie, co chce robić w życiu. To ten wiek, gdy jeszcze nie do końca gotowi jesteśmy do całkowicie dorosłego życia i gdy musimy podjąć decyzje, które zaważą na naszym dalszym życiu. Ale Emirze się nie śpieszy. Na razie pracuje dorywczo jako opiekunka dziecka u bogatej rodziny Chamberlainów. I gdy pewnego dnia na prośbę rodziców małej Briar musi opuścić urodzinową imprezę koleżanki, by zabrać dziecko do supermarketu, nawet nie spodziewa się, w jakie kłopoty może się wpakować. Ochroniarz odmawia wypuszczenia dziewczyny z dzieckiem, zakładając, że Emira dopuściła się uprowadzenia. Mężczyzna wycofuje się ze swoich oskarżeń dopiero po przyjeździe ojca dziecka. Na dodatek cała sytuacja została sfilmowana – na szczęście to od Emiry zależy, czy nagranie ujrzy dzienne. Po całej sytuacji Alix Chamberlain – matka Briar – zaczyna robić wszystko, żeby jak najbardziej zbliżyć się do opiekunki. Ale czy chodzi tylko o wynagrodzenie niefortunnego zdarzenia, czy o coś więcej?

Jako równolatka Emiry mogę powiedzieć całkowicie szczerze, że rozumiałam wiele z jej rozterek, a także nacisk, jaki kładzie społeczeństwo na młode osoby, żeby wchodziły w pewien wiek z przygotowanym co najmniej pięcioletnim planem na przyszłość. Jednoczesną potrzebę stabilizacji i bezpieczeństwa walczącą z buntowniczą młodością, która nie jest jeszcze gotowa wkroczyć w ten nowy świat podatków, czynszów i ubezpieczenia zdrowotnego. To powieść o dorastaniu, rasizmie i klasizmie. To idealny obraz naszych współczesnych społecznych problemów. Kiley Reid bezlitośnie kreśli swoje postacie. Nie wygładza ich na potrzeby historii i może dzięki temu wydają się aż tak realne.

Czy jest to faktycznie „najlepszy debiut ostatnich lat”? Nie odpowiem od razu, raczej zapytajcie mnie za kilka lat. Ale z pewnością jest to na tyle interesująca i dobra debiutancka pozycja, że warto się nią zainteresować. Jestem naprawdę ciekawa, w którą stronę uda się teraz autorka, i będę wyczekiwać jej kolejnych historii. Bo Reid, podobnie jak Emira, zrobiła dopiero pierwszy krok. Teraz, gdy wszystkie drzwi już są otwarte, warto wziąć rozbieg.

Kinga Kolenda