Ulubiona pisarka Liane Moriarty to dla mnie postać niemal całkowicie anonimowa. Obejrzałam wprawdzie „Przypadkowego turystę” – film, którego scenariusz oparty jest na kanwie jej powieści, ale to „Taniec zegara” jest dla mnie pierwszym bezpośrednim zetknięciem z twórczością Anne Tyler. Podjudzona chytrze okładkowym blurbem, nie mogłam się nie zastanawiać: czy w książce tej odnajdę echo tego, co charakterystyczne dla autorki „Wielkich kłamstewek”? Czy będzie tu można mówić o jakichś pisarskich inspiracjach...?
Główna bohaterka jest w „Tańcu zegara” jedna i jest nią 61-letnia Willa Drake. Powieść podzielona jest na dwie części i skonstruowana tak, aby czytelnik poznawał Willę w przełomowych dla niej momentach życia: gdy jeszcze jako dziecko uświadamia sobie, że jej matka to postać daleka od ideału i niestabilna; gdy trochę na przekór samej sobie – aby zrobić na złość rodzicom, decyduje się poślubić Dereka; i już po jego śmierci, gdy jako wdowa i matka dwóch nastoletnich synów, wraca do swoich porzuconych na rzecz rodziny ambicji.
Willa z drugiej części powieści to kobieta na zupełnie innym etapie życie – synowie dorośli, wyszła za mąż po raz drugi, ciągle pozostaje jednak irytująco bierna i owładnięta potrzebą zadowalania innych kosztem samej siebie. To taka właśnie Willa – przytłoczona nieco przez małżonka, zaniedbywana i przez dzieci, i siostrę, odbiera pewnego dnia telefon. Była dziewczyna jej syna została postrzelona i ktoś musi zaopiekować się jej córką. Willa, która „tak dawno już nie czuła się potrzebna”, decyduje się pomóc, a ta decyzja – oklepany, choć w tym przypadku trafny zwrot – zmienia jej życie.
Anne Tyler pisze zupełnie inaczej niż Liane Moriarty. Może to zaleta, a może zarzut – ale w jej powieści czytelnik o wiele częściej musi się czegoś domyślać. Kameralne, zwyczajne życie Willi Drake przypomina mi trochę „Norę Webster” wykreowaną przez Colma Toibina. „Taniec zegara” to przykładna powieść obyczajowa – może i nie nakręcą na jej podstawie spektakularnego serialu, który przykuje Cię do fotelu na długie godziny. Ale może skłonić Cię, byś posiedział w tym fotelu, ot tak, i podumał nad własnym życiem.

Ulubiona pisarka Liane Moriarty to dla mnie postać niemal całkowicie anonimowa. Obejrzałam wprawdzie „Przypadkowego turystę” – film, którego scenariusz oparty jest na kanwie jej powieści, ale to „Taniec zegara” jest dla mnie pierwszym bezpośrednim zetknięciem z twórczością Anne Tyler. Podjudzona chytrze okładkowym blurbem, nie mogłam się nie zastanawiać: czy w książce tej...