Przyznam szczerze, że jestem z rocznika, który Tadeusza Brosia z "Telerankiem" nie kojarzy, bo już wtedy tego programu nie oglądał. Oglądało się raczej "Sobótkę" (ze względu na serial na jej koniec) oraz "5 10 15", choć też prowadzących pamiętam, jak przez mgłę. Nazwisko głównego bohatera tej książki przypominało mi raczej... jedną z piosenek zespołu Kaliber 44...
Co wynoszę z tej lektury? Mieszane uczucia, korespondujące z refleksjami innych czytelników, spisanymi na tym portalu. Niejednoznaczna postać, mocno ubarwiająca sporo opowieści, mająca na pewno niespokojnego ducha i dar do opowiadania w formie anegdotycznej. I gdy rozmowa ze zmarłym już p. Brosiem dotyczy przeszłości, to czyta się to z wielką lekkością i nawet uśmiechem. Ale czym dalej w las, tym gorzej, opowieść gęstnieje od żalu, zmarnowanych szans, nałogu i wychodzi po trosze na to, że bohater skarżył się głównie na brak szczęścia w życiu, a nie podejmowane przez siebie wybory, często trudne do zaakceptowania (jak np aktywność w stanie wojennym i występowanie w mundurze; nie traktuję tego jako wygłup, czy chęć zapewnienia mieszkania rodzinie).
Gorzka lektura, rozmówcom udało się to dobrze skleić, a posłowie Majki Jeżowskiej jest dobrym, dość przejmującym dopełnieniem.

Przyznam szczerze, że jestem z rocznika, który Tadeusza Brosia z "Telerankiem" nie kojarzy, bo już wtedy tego programu nie oglądał. Oglądało się raczej "Sobótkę" (ze względu na serial na jej koniec) oraz "5 10 15", choć też prowadzących pamiętam, jak przez mgłę. Nazwisko głównego bohatera tej książki przypominało mi raczej... jedną z piosenek zespołu Kaliber 44...
Co...