Krótkie, bardzo krótkie opowiadanko o jednym dniu Antoniego, pana w podeszłym wieku, wspominającego romans z wojennej młodości. Wszystko jest delikatnie zarysowane, fabuła ciekawie skonstruowana, bowiem nie ma tutaj jednego ciągu wspomnień, jest przeplatanka, przeszłość wiąże się z teraźniejszością, wspomnienia są nieuporządkowane, trzeba czytać w skupieniu, by się nie pogubić. Mnie uderzyły dwa zdania, wypowiedziane w całkiem innym kontekście niż to moje poruszenie: „Czy my jeszcze jesteśmy narodem? Czy my siebie chcemy”. Ja mam na myśli pisarzy, no i przy okazji język polski. Kowalska nawet w swoich czasach należała raczej do drugiej ligi ( czytaj była poza listą lektur szkolnych MEN), sławę bardziej przyniósł jej burzliwy romans z Marią Dąbrowską ( idealny temat na film!) niż książki, mimo tego w żaden sposób nie zasłużyła na zapomnienie. Daj Panie Boże innym narodom taką pierwszą ligę jaką my mamy drugą. Ale chyba nie potrafimy cenić tego co mamy cennego, czego dowodem są opinie w L.C. na temat Anny Kowalskiej, a raczej ich brak. Zapatrzeni w masową anglosaską produkcję literacką nieodróżnialnych bestsellerów zamknęliśmy oczy na to co mamy od nich wartościowsze. Czy przypadkiem czegoś nie tracimy?
No dobrze, a opowiadanie Anny Kowalskiej? Byłoby w okolicach dziewięciu gwiazdek, gdyby było powieścią. No cóż, też szkoda.

Krótkie, bardzo krótkie opowiadanko o jednym dniu Antoniego, pana w podeszłym wieku, wspominającego romans z wojennej młodości. Wszystko jest delikatnie zarysowane, fabuła ciekawie skonstruowana, bowiem nie ma tutaj jednego ciągu wspomnień, jest przeplatanka, przeszłość wiąże się z teraźniejszością, wspomnienia są nieuporządkowane, trzeba czytać w skupieniu, by się nie...