Książki Cassandry Clare z uniwersum „Nocnych Łowców” poznałam stosunkowo późno w odniesieniu do daty ich wydania. Nie dorastałam z nimi, nie zdefiniowały one mojego gustu czytelniczego, a jednak mimo wszystko dość silnie osadziły się w mojej pamięci i często wracam myślami do niektórych z nich – zwłaszcza „Mechanicznej księżniczki”, która wywołała morze łez i emocji u dużej części czytelników. Pod żadnym względem nie są to idealne powieści fantastyczne, mają jednak w sobie pewną trudną do uchwycenia magię, stoją kreacją bohaterów, której może pozazdrościć niejedna seria młodzieżowa z tamtych lat. „Strażnik miecza” to zupełnie nowy koncept, nowy świat. Ta pozycja nie ma żadnego powiązania z poprzednimi utworami autorki, co wzbudziło we mnie duże zaciekawienie, ale i nutkę niepokoju – czy będzie to tak dobre jak znani i lubiani „Nocni Łowcy”?

Zakazana miłość, niebezpieczna magia i mroczne sekrety, które mogą zmienić świat. Zabrany z sierocińca Kel zostaje Strażnikiem Miecza, sobowtórem następcy tronu Conora Aureliana. Wychowuje się u boku księcia, ćwiczy sztuki walki, uczy się tajników rządzenia państwem, ale Kel wie, że jego przeznaczeniem jest umrzeć za księcia.

Lin Caster pochodzi z małej społeczności Ashkarów, której członkowie mają magiczne zdolności. Wkrótce Lin i Kel zbliżają się do siebie, kiedy wkraczają do podziemnego świata intryg i mroku, odkrywają potężny spisek, który może doprowadzić do upadku królestwa.

Ta książka zaskoczyła mnie już od pierwszych stron. Od razu poczułam ten niepokojący klimat, byłam zaintrygowana bohaterami, ich historią, a także samym pomysłem na fabułę. Przedstawienie nam perspektywy Kela – osoby, która tak naprawdę żyje po to, aby chronić księcia i prawdopodobnie w przyszłości za niego zginąć – wydało mi się zabiegiem o bardzo dużym potencjale do eksploracji wewnętrznych odczuć bohatera i jego poglądu na tę sytuację. Zupełnie nie spodziewałam się takiego obrotu spraw, z doświadczenia wiem, że fantastyczne światy i generalnie książki o takich gabarytach wymagają w moim przypadku trochę czasu, żebym się do nich przekonała i została pochłonięta przez fabułę.

Jest mi niezmiernie przykro, że na tym zachwyty raczej się kończą. Z rozdziału na rozdział obserwowałam coraz większy spadek formy, zarówno w moim poziomie zaangażowania, jak i chęci śledzenia dalszych losów bohaterów. Pojawiło się wiele wątków politycznych nakreślających nam szerszy obraz funkcjonowania świata, dworskie intrygi i spiski. To wszystko brzmi bardzo zachęcająco, jednak w mojej opinii problem tkwi w sposobie, w jaki są one napisane – nie wzbudzają emocji i ciekawości czytelnika. Przez mnogość wydarzeń i chęć bardzo dokładnego ich opisania książka ma momenty o wręcz ślimaczym tempie. Jestem w stanie to zaakceptować, jeśli w zamian (lub równocześnie) dostajemy pogłębione portrety psychologiczne bohaterów lub eksplorację ich wzajemnych relacji. Tutaj zabrakło zarówno jednego, jak i drugiego.

Obiecujący początek zakończył się ogromnym rozczarowaniem. Nie sądzę, abym sięgnęła po kolejne części tej serii. Osobiście chyba powrócę do starszej twórczości Cassandry Clare, której klimat zdecydowanie bardziej mi odpowiada. Jeśli jednak zupełnie odbiliście się od jej wcześniejszych utworów, a rozważacie danie jej kolejnej szansy – jest to jakiś trop. „Strażnik miecza” ma niezwykle mało punktów wspólnych z jej poprzednimi książkami, co dla niektórych może okazać się całkiem atrakcyjną odmianą.

Dominika Wojtera