Lubię powieści historyczne. Nie będę jednak ukrywać, że lata dzielące mnie od czasów Kraszewskiego są ogromną przepaścią językową. Czytało się bardzo trudno, poniekąd zrzucam winę na oprawę wydawniczą - ciasno zbite linijki, maleńka czcionka - ale archaizmy bardzo utrudniały szybkie czytanie, zeszło mi na Starą Baśń więcej czasu, niż się spodziewałam. Z odrazą śledziłam losy kobiet, które zajmowały w rankingu przydatności w męskich oczach miejsce dopiero za koniem, psem, wygodną ławą czy miodem pitnym. Przymykając na to oko, bo takie były czasy, niestety, raczej mam pozytywne odczucia co do fabuły. Opisy nie były przytłaczające, akcja wartka, bez zbędnych tematów pobocznych, dość ciekawy wątek miłosny. Książka jest warta przeczytania, ale wymaga to ciężkiej pracy, nie jest majstersztykiem, na pewno na jej miejsce znajdzie się wiele ciekawszych pozycji z tego gatunku, jednak jest to bardzo intrygujące rozwinięcie legendy o Popiele, Piaście i że nie do końca myszy zjadły złego władykę. Zjadły go, w przenośni oczywiście, Myszy ;)

Lubię powieści historyczne. Nie będę jednak ukrywać, że lata dzielące mnie od czasów Kraszewskiego są ogromną przepaścią językową. Czytało się bardzo trudno, poniekąd zrzucam winę na oprawę wydawniczą - ciasno zbite linijki, maleńka czcionka - ale archaizmy bardzo utrudniały szybkie czytanie, zeszło mi na Starą Baśń więcej czasu, niż się spodziewałam. Z odrazą śledziłam...