Siri jest psychologiem i psychoterapeutką, ale niezmiernie boi się ciemności. Mimo to mieszka sama na odludziu, w starym domu przy zatoce i po śmierci ukochanego próbuje się pozbierać. Próbuje normalnie żyć. Pracuje, prowadzi terapie, spotyka się z przyjaciółmi, próbuje za wszelką cenę pomagać swoim pacjentom. Chce żyć może nie tak jak dawniej, ale stara się po stracie jakoś funkcjonować, chociaż czasami w samotności pije zbyt dużo wina. Któregoś dnia nieopodal swojego domu Siri znajduje ciało jednej ze swoich pacjentek. Sara przed śmiercią pozostawia list, w którym w okrutny sposób uderza w swoją terapeutkę oskarżając ją o nieudolność. Wszyscy z początku myślą, że Sara naprawdę popełniła samobójstwo, ale już po czasie okazuje się, że została zamordowana. I wszystkie sprawy wokół Sisi zaczynają się komplikować. Kończy się lato, powoli nastaje jesień, a potem przychodzi zima, sprawy się zaostrzają. Dookoła panuje wszechobecna ciemność, w której bez wątpienia czai się zło. Kobieta czuje się obserwowana, żyje w ciągłym lęku i strach o swoje życie, do tego jeszcze ktoś zabija i wypycha jej kota. Jak bumerang wracają wspomnienia z przeszłości. Pojawiają się sny o Stefanie, ze Stefanem tuż o bok, bolesna tęsknota i ogromna samotność. Siri musi stawić czoło nie tylko ciemności, swojemu oprawcy, ale też musi pokonać lęki. Pora się wybudzić i pogodzić z okrutną prawdą. Wszystko wokół niej lawiruje, miesza się w jedno i Sisi już wie, że ten kto na nią czyha w ciemności to ktoś bliski z jej otoczenia, z jej kręgu znajomych, pacjentów i przyjaciół. Tylko kto? I komu powinna ufać ?
To nie moje pierwsze spotkanie z Camillą Grebe, wcześniej czytałam Stąpając po cienkim lodzie i Dziennik mojego zniknięcia. Tym razem autorka napisała książkę ze swoją siostrą. Wyszło dobrze, klimatycznie tak jak lubię. Tylko zakończenie trochę mnie rozczarowało, jak dla mnie zbyt proste i zbyt banalne. Mimo to bardzo mi odpowiada styl autorki i pewnie nie raz jeszcze sięgnę po jej głębokie historie. Tutaj obstawiałam po kolei wszystkich bohaterów, ale do samego końca nie mogłam być pewna kto jest mordercą. Wszystko się wyjaśnia dopiero na ostatnich kartach i wtedy nastaje jasność. W końcu Siri udaje się wyjść z mroku, z ciemności, przygląda się gwiazdom, pogodzona z prawdą zaczyna żyć, głęboko oddychać, kochać ..., wreszcie nastaje spokój...

Siri jest psychologiem i psychoterapeutką, ale niezmiernie boi się ciemności. Mimo to mieszka sama na odludziu, w starym domu przy zatoce i po śmierci ukochanego próbuje się pozbierać. Próbuje normalnie żyć. Pracuje, prowadzi terapie, spotyka się z przyjaciółmi, próbuje za wszelką cenę pomagać swoim pacjentom. Chce żyć może nie tak jak dawniej, ale stara się po stracie...