Rzadko zdarza się że ktoś dogłębnie porusza kwestię komizmu w literaturze, a zwłaszcza tej filozoficznej.
Nie mamy pełnego tekstu "Poetyki" Arystotelesa, dlatego mamy tylko fragmenty o tragedii. Pojedyncze fragmenty Kartezjusza, Kanta i Hegla poruszają marginalnie śmiech, z nastawieniem na wyższość tragedii i związanej z nią katharsis. Miło więc widzieć że ktoś w końcu poruszył tą tematykę na poważnie. Bergson w tej pozycji broni teorii komizmu jako wynik przeciwstawienia ducha i materii, treści i formy, dynamicznych sił życiowych i automatyzmów.
Tym samym komedia przez rozróżnienie, powtarzanie i nabycie cech przełamuje mechaniczność naszego życia.
Jednak nie znaczy to że komedia nie jest sprawiedliwa.
Służy ona w tym ujęciu do rugowania niepasujących jednostek. Jest to jednak niezbędne aby możliwa była konwencja humorystyczna.
Teoria ta ma swoje limity. Nie uwzględnia aspektu emocjonalnego humoru oraz postrzega humor paradygmatycznie (gdzie co do zasady możemy raczej wyjaśniać dlaczego stare dzieła sztuki są lub były śmieszne).
Mimo tych jednak marginalnych nieścisłości, bardzo doceniam pierwszą poważną próbę omówienia komedii.
I z tego powodu ta pozycja zasługuje na docenienie.

Rzadko zdarza się że ktoś dogłębnie porusza kwestię komizmu w literaturze, a zwłaszcza tej filozoficznej.
Nie mamy pełnego tekstu "Poetyki" Arystotelesa, dlatego mamy tylko fragmenty o tragedii. Pojedyncze fragmenty Kartezjusza, Kanta i Hegla poruszają marginalnie śmiech, z nastawieniem na wyższość tragedii i związanej z nią katharsis. Miło więc widzieć że ktoś w końcu...