Ze względu na to, że Orestea (której opinię gorąco polecam, bo jest mega wartościowa i nieco rozbieżna z moją) już pięknie opisała zawartość książki, to ja skupię się już tylko na ocenie. A ja jestem całkowicie na tak! Uwielbiam sposób w jaki rodzeństwo ze sobą rozmawia - przypomina mi to moje relacje z siostrą, konstrukcja ich relacji jest dość autentyczna. Może faktycznie młody Gniewomir i Żywia byli dość prostą konstrukcją, bardziej skupiłam się na motywacjach postaci, a te zdały mi się dobrze napisane. Świat wykreowany na potrzeby opowiedzenia tej historii przemawia do mnie- chociaż niektóre rzeczy wyobrażam sobie inaczej to Obiedziński potrafi je tak opisać, że są spójną całością. Jego niektóre przemyślenia pozostają zaskakujące i niejednokrotnie z ukrytym smaczkiem- książka posiada również komentarz na świat dzisiejszy. Przeplata współczesność z mitologią Słowian i to w taki sposób, że to kupuje. Archaizmy i bełkocząca mowa płanetników u mnie tylko zwiększały imersję i pozwalały lepiej widzieć świat wykreowany. Ale ja po prostu lubię kiedy autor stosuje język dostosowany do postaci, nawet jaby miało mi to nieco utrudnić rozumienie jej (sposób mówienia też świadczy o osobie). Niejednokrotnie się uśmiechałam pod nosem, a czym dalej byłam tym wolniej ją czytałam - w obawie, że zaraz ją skończę, a ja bycie w światku Tomka i Luizy bardzo lubiłam. Polecam!

Ze względu na to, że Orestea (której opinię gorąco polecam, bo jest mega wartościowa i nieco rozbieżna z moją) już pięknie opisała zawartość książki, to ja skupię się już tylko na ocenie. A ja jestem całkowicie na tak! Uwielbiam sposób w jaki rodzeństwo ze sobą rozmawia - przypomina mi to moje relacje z siostrą, konstrukcja ich relacji jest dość autentyczna. Może faktycznie...