Nie lubiłam Laury. Od samego początku działała mi na nerwy z tą swoją niemieckością.
Co jak co, ale nie cierpię Polaków, którzy są bardziej niemieccy od samych Niemców i niemalże wyrzekają się swoich korzeni, albo się ich po prostu wstydzą.
Komentarze Laury w stylu "Co za wścibski naród!" w odniesieniu do JEJ narodu podnosiły mi ciśnienie. Albo to, że w hotelu w Warszawie mówiła po niemiecku.
Naprawdę czegoś takiego nie cierpię. A wiem co mówię, bo już od lat sama mieszkam w Niemczech i jestem dumna z bycia Polką!
Ale wróćmy do książki.

Całe szczęście po lekturze pamiętników swojej babci Laura zmądrzała. Na sam koniec już ją polubiłam.
Chyba każdy po poznaniu wstrząsających, lecz również bardzo wzruszających losów pani Ireny rozumiałby jej zaciętość i pobudki, którymi się kierowała wychowując Laurę i tak ogromną niechęć do wybranka serca swej wnuczki.
W sumie i bez szczegółów tej historii rozumiałam nieprzychylność Ireny do Jorgena.

Jej opowieść nieraz chwytała mnie za serce, szlochałam wraz z Ireną nad tymi ludźmi i bestialstwem, jakiego doświadczyli.
Od razu skojarzyłam, kim był Schteinfeld. Epilog książki to potwierdził.

Jak tak często po przeczytaniu historii dziejącej się w czasie II wojny światowej mam gulę w gardle.
I po niezliczony już raz pytam się, jak coś takiego mogło mieć miejsce?..

Nie lubiłam Laury. Od samego początku działała mi na nerwy z tą swoją niemieckością.
Co jak co, ale nie cierpię Polaków, którzy są bardziej niemieccy od samych Niemców i niemalże wyrzekają się swoich korzeni, albo się ich po prostu wstydzą.
Komentarze Laury w stylu "Co za wścibski naród!" w odniesieniu do JEJ narodu podnosiły mi ciśnienie. Albo to, że w hotelu w Warszawie...