Psychodeliczny komiks. Pełen kolorów i kształtów. Rozmazanych. Kreska jest właściwie krechą, plamą i diabli wiedzą czym jeszcze. Na dobrą sprawę ciężko czasami w tym chaosie bohaterów odnaleźć. A bywa i tak, że akurat postacie są wyjątkowo blade i nijakie na tle szału barw rozgrywającego się wśród pejzażu. Przeczytałam. Powędrowałam wraz z… no właśnie. Z Wyrostkiem i Kleksem. Przy czym obie postaci są rodzaju nijakiego. Zapewne takie było zamierzenie tłumacza, ale przy okazji wyszło na jaw, że język polski jest bardzo niełaskawy dla tych, którzy by chcieli ukryć płeć swojego bohatera. Jak nie ma płci, to w liczbie mnogiej jest kobietą. W trakcie lektury zastanawiałam się, czy było warto walczyć o bezpłciowość postaci. I czy wybrana forma gramatyczna nie była jednak pokraczna. Ciekawi mnie jak odbierze ją młode pokolenie czytelnicze, ponieważ temat i przesłanie jest skierowane raczej dla młodego nastolatka, takiego z czwartej klasy szkoły podstawowej, niż dla jego rodzica. Podsumowując, przeczytać można, lecz namawiać na lekturę nie będę.

Psychodeliczny komiks. Pełen kolorów i kształtów. Rozmazanych. Kreska jest właściwie krechą, plamą i diabli wiedzą czym jeszcze. Na dobrą sprawę ciężko czasami w tym chaosie bohaterów odnaleźć. A bywa i tak, że akurat postacie są wyjątkowo blade i nijakie na tle szału barw rozgrywającego się wśród pejzażu. Przeczytałam. Powędrowałam wraz z… no właśnie. Z Wyrostkiem i...