W czasie, który "jeszcze nie upłynął", drzemią wszystkie zdarzenia, wszystkie uczuci, myśli, sny, które jeszcze się nie zdarzyły i z których całe pokolenia ludzi czerpią dla siebie niezbędną rzeczywistość, sen oraz szaleństwo.

W czasie, który "jeszcze nie upłynął", drzemią wszystkie zdarzenia, wszystkie uczuci, myśli, sny, które jeszcze się nie zdarzyły i z których...

Kiedy idziecie ulicą, spójrzcie za siebie, zauważycie, że w powietrzu nic nie pozostaje. Kiedy zamilkniecie, po rozmowie, w powietrzu nie pozostanie nic z tego, co powiedzieliście. W tej przejrzystości, zamkniętej bardziej przerażająco niż komórka, szamoczemy się i topimy nasze działania. Pozwalamy na to, by wszystko, co robimy, wszystko, co przeżywamy, zatapiało się w powietrzu, a powietrze w tym miejscu odnawia się bez śladu. Cała jasność świata wchłania nasze życie. A jednak w tej próżni funkcjonuje, w ustronnym miejscu ciała, coś, co boli i co wywołuje cierpienie bez udziału czegoś materialnego, wywołuje je myślami i uczuciami pochodzącymi z nicości, które są nicością, a jednak dręczą to wewnętrze ciało, gotowe zniknąć i rozpuścić się w powietrzu. To jedna z tych rzeczy, która wprawia mnie w wielkie osłupienie, że w tych warunkach świata może istnieć coś, co nazywa się zazdrością, czego nie można zobaczyć i czego nie można pokazać. I coś, co nazywa się miłością, i coś, co jest bólem – wszystkie wynurzone z nicości, ale wszystkie rozdzierające we wnętrzu kawałki żywego, krwawiącego ciała. I to osłupienie także rozpuści się w powietrzu.

Kiedy idziecie ulicą, spójrzcie za siebie, zauważycie, że w powietrzu nic nie pozostaje. Kiedy zamilkniecie, po rozmowie, w powietrzu nie po...

Różnorodność otaczającego nas świata jest czymś oczywistym, ale bardzo rzadko w pełni przez nas przeżywanym, gdyż za pomocą rozmaitych narzędzi poznawczych narzucamy światu spójność i przypisujemy mu sens.

Różnorodność otaczającego nas świata jest czymś oczywistym, ale bardzo rzadko w pełni przez nas przeżywanym, gdyż za pomocą rozmaitych narzę...