W zamierzeniu próba opisu szeroko rozumianej kultury okresu międzywojennego. Zamierzenie ambitne ale nie do końca się powiodło. Po pierwsze przy małej objętości autorka niepotrzebnie poświęciła prawie dwa rozdziały na krótką historię polityczną z elementami ekonomicznej. Po drugie zaś poszczególne rozdziały mają zupełnie inne zakresy i strukturę. Przykładowo omówienie poezji dwudziestolecia w jednym, a w innych np. mody kobiecej czy sportu. Wreszcie brak redakcji książki lub zrobienie tego w sposób wyjątkowo niechlujny. W efekcie spostrzeżenie autorki, w tym cale zdania czy akapity powtarzają się kilkakrotnie nawet w tym samym rozdziale.
Jeśli chodzi o sposób opisu Anna Pycka jest niekonsekwentna. Rozdziały, które jak widać czuła lepiej, np. dot. poezji, kabaretu, teatru czy życia sfer opiniotwórczych, są opisane dokładniej, ze znacznym stopniem szczegółowości i chyba jednak zbędnymi cytatami (powinny znaleźć się w przypisach, to nie praca magisterska). Z kolei np. kwestie sportu zostały potraktowane skrótowo i po łebkach.
Na szczęście książka ma też szereg plusów. Po pierwsze autorka dąży do obiektywizmu, posługując się oficjalnymi danymi, m.in. statystycznymi, pokazującymi chociażby olbrzymi zakres analfabetyzmu u progu niepodległości i ciągle duży w 1939 r. Ciekawe są informacje dotyczące ilości teatrów, kin, ilości wydawnictw, tytułów (chociaż wypadałoby więcej napisać o ich nakładach), pociągów turystycznych etc. Widać, że chociaż Anna Pycka najlepiej czyje się piszą o kulturze wysokiej, nie pominęła popularnej ani spraw związanych z organizacją szeroko rozumianego życia kulturalnego w II Rzeczypospolitej. Nie stroni od ocen wytworów poszczególnych muz (niski poziom przytłaczającej większości produkcji filmowej, tabloidowy charakter większości prasy, przy jednocześnie wysokiej ocenie poezji). Ceny poszczególnych „produktów kultury” odnosi do ówczesnych zarobków poszczególnych grup zawodowych (z wyłączeniem rolników i rzemieślników). Wreszcie bardzo ciekawe są rozdziały na temat rozwoju radia i … telewizji.
I cóż więcej – ani róg obfitości, ani puszka Pandory. Całkiem normalny, biedny kraj, całkiem normalna, ciekawa kultura, z tym, że dostępna nielicznym. W zasadzie tylko mieszkańcom dużych i średnich miast tudzież ziemiańskich dworków. Patrząc z dzisiejszej perspektywy średnia wiedzy i umiejętności kulturalnych poszła w górę, ale ten sam podział w zakresie dostępu do kultury funkcjonuje. I to jest smutne.

W zamierzeniu próba opisu szeroko rozumianej kultury okresu międzywojennego. Zamierzenie ambitne ale nie do końca się powiodło. Po pierwsze przy małej objętości autorka niepotrzebnie poświęciła prawie dwa rozdziały na krótką historię polityczną z elementami ekonomicznej. Po drugie zaś poszczególne rozdziały mają zupełnie inne zakresy i strukturę. Przykładowo omówienie...