To dobre post scriptum dla „Paryskich pasaży”, choć oficjalnie ta książka nie należy do kwadrylogii „Pasaże”. A ponieważ pozostałe części cyklu – „Raptularz końca wieku”, „Śmierć w wodzie. Proza” i „Ostatni pasaż. Przypowieść o byciu byle-jakim” znaleźć obecnie trudniej niż kwiat paproci – prowizorycznie zaliczamy „Requiem dla moich ulic” do tego niewątpliwie zacnego literackiego grona.
Krzysztof Rutkowski (ur. 1953, datę urodzenia wstawiam profilaktycznie, aby uniknąć pomyłki z pewnym celebrytą, charakteryzującym się posiadaniem niebanalnej sześciennej fryzury ) zabiera czytelnika na kolejną, tym razem o wiele krótszą wycieczkę po ulicach „stolicy cywilizowanego świata” – Paryża. Bardzo specyficzna to wycieczka, gdyż jej trasa biegnie głównie przez nieistniejące już ulice. Paryż tu pokazany to miasto ciemne, turpistyczne, pogrążone w zbrodni i stęchliźnie. Mimo to, a może właśnie dzięki temu książka Rutkowskiego jest jak najbardziej godna polecenia miłośnikom Paryża – jak również tym, którzy miłośnikami Paryża dopiero się staną.

To dobre post scriptum dla „Paryskich pasaży”, choć oficjalnie ta książka nie należy do kwadrylogii „Pasaże”. A ponieważ pozostałe części cyklu – „Raptularz końca wieku”, „Śmierć w wodzie. Proza” i „Ostatni pasaż. Przypowieść o byciu byle-jakim” znaleźć obecnie trudniej niż kwiat paproci – prowizorycznie zaliczamy „Requiem dla moich ulic” do tego niewątpliwie zacnego...