Do sięgnięcia po "Regulamin tłoczni winni" zachęciła mnie Violette, tytułowa bohaterka powieści Valerie Perrin, zafascynowana książką Johna Irvinga. Początek niemal mnie zachwycił. Potem nastąpiło jakieś tąpnięcie, jakby cała fabuła zaczęła się rozmywać, jak gdyby autor zgubił wątek i jak dla mnie po prostu zaczął przynudzać. I wtedy naszła mnie ochota, żeby powiedzieć : "Żegnajcie książęta Maine! Żegnajcie królowie Nowej Anglii! Mam jednak w zwyczaju czytać do końca ( niekoniecznie regulaminy), więc trzeba było brnąć dalej. No i udało się. Akcja ruszyła i już do końca było tylko lepiej. Niemniej jednak przesadna fascynacja żeńskimi narządami rodnymi (tak, wiem, że dziadek autora był autorem publikacji o tematyce położniczej) , powtarzające się szczegółowe opisy zabiegów ginekologicznych, sprawiły, że można było odnieść wrażenie, iż uczestniczy się w praktycznym szkoleniu, czytając jednocześnie poradnik "Jak prawidłowo przeprowadzić aborcję". Poza tym sporo tu wulgaryzmów, zarówno słownych, jak i sytuacyjnych. Te niektóre limeryki... Dla mnie żenujące i głupawe. No cóż, powiedzmy, że taki klimat autor stworzył, i już. Pan Irving raz funduje nam bardzo szczegółowe opisy, nic nie wnoszące do fabuły, innym razem stosuje zaskakujące uogólnienia. Niektóre sytuacje mało wiarygodne, niektórzy bohaterowie również. Ogólnie były momenty dobre, czy nawet genialne, ale były też gorsze. Dla mnie rewelacyjną książka nie jest, ale końcówka wynagrodziła moją determinację. Przesłanie dla mnie wynikające z książki - każdy ma swój regulamin, zgodnie z którym postępuje a czasami nie.

Do sięgnięcia po "Regulamin tłoczni winni" zachęciła mnie Violette, tytułowa bohaterka powieści Valerie Perrin, zafascynowana książką Johna Irvinga. Początek niemal mnie zachwycił. Potem nastąpiło jakieś tąpnięcie, jakby cała fabuła zaczęła się rozmywać, jak gdyby autor zgubił wątek i jak dla mnie po prostu zaczął przynudzać. I wtedy naszła mnie ochota, żeby powiedzieć :...