Mensen nieustannie biegnie, mój boże, ten chłopak chyba nigdy nie staje w miejscu. Bezruch to śmierć, bezruch sprawia, że Mensen przestaje widzieć świat. Znika otoczenie, znikają ludzie... aby żyć ten chłopak musi pozostawać w ruchu. Ale czy on goni, czy ucieka? Czy zmierza do celu, czy się od niego oddala? Czy poszukuje, czy może chowa siebie i swoje emocje za czynnością biegania?

Akcja książki jest wartka. Zdania są krótkie.
Jednak jest tu niewiele dialogów, większość treści stanowi opis wewnętrznych rozmyślań Mensena - rozmyślań, których głównym tematem jest oczywiście bieganie. Nie ukrywam, że książka bardzo plastycznie opisuje świat bohatera, jednak po kilkudziesięciu stronach trudno było mi się skoncentrować na opisach. Trochę znużyła mnie dłużyzna biegania. Trochę wymęczyła konieczność dotrzymania Mensenowi kroku. Jednak pomimo trudności książka była wartościowa i do przebrnięcia. Po biegu trwającym ponad 200 stron człowiek nie ma wyjścia - musi zwolnić, przystanąć, a wtedy rozmyślania same go dogonią.

"Gdy ktoś nie myśli o czasie, wtedy czas nie ma nad nim żadnej władzy. Był jak złośliwy bóg, który karze tylko tych, co w niego wierzą" (Raszida).

z ciekawostek: Ernst Mensen to postać historyczna - urodził się w 1795 roku w wiosce Fresvik w Norwegii. Zasłynął z tego iż w 14 dni przebiegł 2500 km (z Paryża do Moskwy). Swój bieg rozpoczął gdy miał 37 lat. Biegał po 200 km dziennie. Przebiegł także z Konstantynopola do Kalkuty oraz z Jerozolimy do Kairu.

Mensen nieustannie biegnie, mój boże, ten chłopak chyba nigdy nie staje w miejscu. Bezruch to śmierć, bezruch sprawia, że Mensen przestaje widzieć świat. Znika otoczenie, znikają ludzie... aby żyć ten chłopak musi pozostawać w ruchu. Ale czy on goni, czy ucieka? Czy zmierza do celu, czy się od niego oddala? Czy poszukuje, czy może chowa siebie i swoje emocje za czynnością...