Teraz to poczułem. Było prawdziwie i przyjemnie, ogarnęła mnie radość, błękitne niebo za oknem stało się sufitem, a cały świat małą zabawką w mojej dłoni. Przeszedł mnie dreszcz zachwytu.

Teraz to poczułem. Było prawdziwie i przyjemnie, ogarnęła mnie radość, błękitne niebo za oknem stało się sufitem, a cały świat małą zabawką ...

Ranili mnie tak bardzo, że nie mogłem stać się jednym z nich, uciekałam w książki, uciekałem w siebie(...) i kiedy teraz widuję ich twarze, Camillo, dawny ból powraca, ale cieszę się, że tutaj są, że umierają w słońcu, z dala od domu, oszukani przez własną bezduszność, to są wciąż te same twarze, surowe, harde twarze z mojego rodzinnego miasteczka, twarze ludzi dokonujących swego pustego żywota w palącym słońcu.

Ranili mnie tak bardzo, że nie mogłem stać się jednym z nich, uciekałam w książki, uciekałem w siebie(...) i kiedy teraz widuję ich twarze, ...

Atakowało mnie: niepokój, uczucie samotności. Co się ze mną działo? Pomacałem sobie tętno. Było w porządku. Podmuchałem na kawę i napiłem się: dobra kawa. Poszukiwałem, czułem jak palce mej świadomości wyciągają się badawczo, ale nie sięgają tego, co mnie dręczy. Po chwili to coś wróciło pod postacią grzmotu i zniszczenia, zagłady i śmierci. Wstałem od kontuaru i oddaliłem się przerażony, kroczyłem po chodniku ułożonym z desek mijając ludzi, którzy sprawiali na mnie wrażenie istot podejrzanych, upiornych: świat był jakąś mistyfikacją, przezroczystą kliszą, na którą wszystko nakładało się tylko na krótkie chwile; my wszyscy, Bandini i Hackmuth, Camilla i Vera, wszyscy jesteśmy tu tylko przez krótką chwilę, potem jesteśmy już gdzie indziej; my w ogóle nie żyjemy, jedynie zbliżamy się do życia, ale nigdy do niego nie docieramy. Musimy umrzeć. Wszyscy musimy umrzeć.

Atakowało mnie: niepokój, uczucie samotności. Co się ze mną działo? Pomacałem sobie tętno. Było w porządku. Podmuchałem na kawę i napiłem si...