Psi park to w zasadzie historia z wątkiem kryminalnym, tylko że opowiedziana w ten sposób, że dowiadujemy się o tym dopiero pod koniec książki. Autorka dawkuje nam informacje, przenosząc opowieść kilkakrotnie w czasie i przestrzeni, tak że trzeba samemu dopasowywać kawałki tej układanki. Z początku dowiadujemy się niewiele więcej ponad to, że bohaterka musiała uciekać z Ukrainy, porzucając całkiem wygodne życie – ale dlaczego? Pojawia się zatem element sensacyjny, ale ten początek niespecjalnie mnie zaciekawił, wciągnęłam się dopiero kiedy cofamy się do dzieciństwa narratorki, spędzonego na ukraińskiej wsi. Opowiada ona o swojej rodzinie, smutnych sowieckich realiach, o walce o byt w momencie przemian ustrojowych. Ten wątek „ukraiński” jest pełen dynamiki i wydarzeń, w które wplecione są tamtejsze realia. Wszystko to odwzorowane jest we wstrząsający sposób, tylko że towarzyszyło mi trochę takie poczucie niewiary, związane z tym, że Sofi Oksanen nie jest przecież Ukrainką, a opowiada o tej Ukrainie tak, jakby nią była.

Psi park to w zasadzie historia z wątkiem kryminalnym, tylko że opowiedziana w ten sposób, że dowiadujemy się o tym dopiero pod koniec książki. Autorka dawkuje nam informacje, przenosząc opowieść kilkakrotnie w czasie i przestrzeni, tak że trzeba samemu dopasowywać kawałki tej układanki. Z początku dowiadujemy się niewiele więcej ponad to, że bohaterka musiała uciekać z...