Książka nierówna, momentami niezwykle męcząca i zadręczająca, kiedy indziej fascynująca i rozwijająca. Jak dla mnie zbyt rozwlekłe bywają Feyerabendowskie szczegółowe rozważania nt. teorii Kopernika, Galileusza, ich przedstawienie mogło by być mniej rozwlekłe, jest to ewidentnie wina autora, który nie ukrywa, że jest programowo (!) chaotyczny.
Tymczasem najistotniejsze fragmenty książki są fascynujące: autor proponuje nam pojmowanie nauki jako pewnej grupy tradycji, wzajemnie się spierających, nie dotykających, mówiąc po Kantowsku, "rzeczy samej w sobie". Nauka nie jest jednak przez to bez wartości.
Autor np. przytomnie i prowokująco upokarza dokonania współczesnych w podboju kosmosu - nasi przodkowie o wiele śmielej, zgrabniej i piękniej eksplorowali niebiosa w wizjach tysiące lat temu...
Feyerabend będzie użyteczny dla osób nie wierzących w naukę, którzy jednocześnie ją sobie cenią. Paradoksalnie, to chyba takie stanowisko okazuje się dojrzałe. Tak więc postawa z "Przeciw metodzie" jest przytomnym sceptycyzmem, który nie popada jednak w abnegację.
Ciekawa jest relacja między teorią Feyerabenda a retoryką: u niego zwycięża ta tradycja, która jest przedstawiana w sposób najpiękniejszy, najbardziej chytry, najbardziej - ogólnie rzecz biorąc - przekonujący. Auto nawet prowokacyjnie chwali naukowca (chyba Galileusza?), który przemilcza fakty, które mogłyby nie służyć umocnieniu jego teorii.
W końcu - Feyerabend posługuje się świetnym językiem, terminologią.
Jest to więc książka warta polecenia, ale nierówna, a niekiedy nawet irytująca przez zbyt skrupulatne omawianie problemów z punktu widzenia problematyki książki nieistotnych.

Książka nierówna, momentami niezwykle męcząca i zadręczająca, kiedy indziej fascynująca i rozwijająca. Jak dla mnie zbyt rozwlekłe bywają Feyerabendowskie szczegółowe rozważania nt. teorii Kopernika, Galileusza, ich przedstawienie mogło by być mniej rozwlekłe, jest to ewidentnie wina autora, który nie ukrywa, że jest programowo (!) chaotyczny.
Tymczasem najistotniejsze...