Sięgając po literaturę dziecięcą, mam w głowie jedną myśl - to musi być COŚ, co sprawi, że gdy latorośl dorośnie i wyfrunie z rodzinnego gniazda, będzie pamiętać wielokrotnie kartkowane w dzieciństwie opowieści - historie, które wprowadziły ją w świat; pozwoliły zrozumieć, że czarne jest czarne, a białe - białe i że notoryczne doszukiwanie się w codzienności "mieszanych" odcieni szarości nie zawsze jest słuszne i dobre...
Jestem jedną z tych nadgorliwych mamusiek, które wyznają żelazną zasadę: DZIECI TRZEBA WYCHOWYWAĆ - NIE HODOWAĆ!!!
W moim przekonaniu książka dla dzieci ma nie tylko przekazywać życiowe mądrości, kształtować właściwe postawy, rozbudzać empatię czy niczym nieograniczoną wyobraźnię (z książką dzieciaki poznają, odkrywają, działają, tworzą), ale - przede wszystkim - bawić i otwierać na świat; na drugiego człowieka!

Wszystko, co zawarłam powyżej znalazłam w tej oto niepozornej pozycji. "Proszę, przepraszam, dziękuję..." to świetnie napisany tekst, pięknie zilustrowany i starannie wydany (w takiej dobrej oldschoolowej konwencji). Bardzo lubię tego typu książki. Niewątpliwie ogromnym plusem jest tu rytmiczna, ośmiozgłoskowa, wierszowana treść, dzięki czemu czyta się szybko, a moje Dzieciary (rozstrzał wiekowy 2 - 5, nie licząc jeszcze niekumających czaczy osesków) do samego końca słuchają z rozdziawioną buzią :)
Oczywiście zaraz po przeczytaniu zaczyna się seria zajefajnych pytań - co po prostu uwielbiam, a nawet kocham!!!!! Moje Pysiaki są niesamowite w te klocki ;)

Pointując, bardzo sympatyczna, warta poświęcenia jej czasu książeczka.

Sięgając po literaturę dziecięcą, mam w głowie jedną myśl - to musi być COŚ, co sprawi, że gdy latorośl dorośnie i wyfrunie z rodzinnego gniazda, będzie pamiętać wielokrotnie kartkowane w dzieciństwie opowieści - historie, które wprowadziły ją w świat; pozwoliły zrozumieć, że czarne jest czarne, a białe - białe i że notoryczne doszukiwanie się w codzienności...