Niestety, bardzo rozczarowała mnie ta książka. Mając w pamięci fantastyczną "Autobiografię Jogina", z entuzjazmem przystąpiłam do lektury biografii jednego z wielkich propagatorów religii Wschodu na Zachodzie. Książka okazała się być niesamowicie... nudna! Z trudnością brnęłam przez kolejne wiernopoddańcze strony pełne kancelaryjnych sprawozdań poczynań Swamiego. Nie znalazłam w książce wiele duchowości czy miłości, a sam Prabhupada budził raczej moją niechęć niż uwielbienie. Brakło mi ukazania, dlaczego Prabhupada pociągnął za sobą tłumy i wzbudził takie oddanie. Cieszę się jednak, że tę książkę przeczytałam. Otwarła mi oczy na to, jak bardzo różnorodne może być podejście do lekcji wielkich hinduskich mistrzów, i podczas gdy nauki jednego guru dotknęły mnie do głębi, powalając swoim ciepłem, miłością, uniwersalizmem, logiką i naukowym podejściem, tak drugiego wzbudzały we mnie głęboką niechęć swoim dogmatyzmem, przekonaniem o byciu jedyną słuszną drogą, autorytaryzmem, pogardą dla innowierców, przekonaniu o złej i upadłej naturze człowieka, przywiązaniem do rytuałów i zewnętrznej formy czy traktowaniem guru jak Boga.
Polecam lekturę zainteresowanym tematem, mi w pewien sposób pomogła zrozumieć lepiej ruch Hare Kryszna. Musze jednak ostrzec, że całą książkę czytało mi się jak kronikę, bez emocji, bez prawdziwego zrozumienia fenomenu tego ruchu.

Niestety, bardzo rozczarowała mnie ta książka. Mając w pamięci fantastyczną "Autobiografię Jogina", z entuzjazmem przystąpiłam do lektury biografii jednego z wielkich propagatorów religii Wschodu na Zachodzie. Książka okazała się być niesamowicie... nudna! Z trudnością brnęłam przez kolejne wiernopoddańcze strony pełne kancelaryjnych sprawozdań poczynań Swamiego. Nie...