Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Napisana przystępnym językiem biografia założyciela Hare Kryszny, który nazywał się Bhaktiwedanta Swami Prabhupada (1896 – 1977). Ruch Hare Kryszny jest traktowany jako sekta. A dlaczego? Przecież – jak wynika z tej książki – założyciel był bardzo uduchowionym i dobrym człowiekiem. Przykładem swojego życia wskazywał jak należy postępować. Wytykał ludziom materializm i konsumpcjonizm. Zasady jakimi się kierował wynikały z jego religijności i tego co czynił jego mistrz potwierdzający religijność również swoim przykładem. Tak, założyciel Bhaktiwedanta Swami Prabhupada taki właśnie był. Natomiast jego uczniowie już niestety nie – to moja dygresja. Otóż "historia lubi się powtarzać", więc myślę, że tak samo było w przypadku Bhaktiwedanta Swami Prabhupada, który w młodości wybrał swojego mistrza spośród wielu duchownych, w którym znalazł uduchowionego i dobrego człowieka niewzniecającego konfliktów. Po śmierci tego mistrza idee duchowe zostały zepchnięte gdzieś na bok przez uczniów, którzy popadali w spory o przywództwo, tytuły, dziedziczenie majątku, podział administracyjny – czyli odbywało się wszystko to, przed czym przestrzegał mistrz, który nigdy nie chciał takiego scenariusza. Jedynym uczniem, który nie brał w tym wszystkim udziału był Bhaktiwedanta Swami Prabhupada – podkreślam: jedynym. Dlatego kilkadziesiąt lat później po śmierci Bhaktiwedanta Swami Prabhupada również nastąpiła taka sama sytuacja – to również moja dygresja. Dlatego te idee zostały wypaczone, szczególnie gdy na pierwszym miejscu zostały ustawione pieniądze z dobrami materialnymi, na drugim bezwzględna uległość, posłuszeństwo. Bhaktiwedanta Swami Prabhupada życie swoje przeznaczył dla Hare Kryszny, szerzył jego kult, całkowicie podporządkował się działalności religijnej. Jak wynikało z biografii, to była bardzo trudna droga: poprzez skrajną biedę w Indiach, drugą wojnę światową wyczerpującą cały świat, walkę wyzwoleńczą wewnątrz kraju, potem napięcia z Pakistanem, następnie polityczne z udziałem rodu Gandhich. Wewnętrznie nie poddawał się. Przez cały czas jednak coś pisał i drukował, bo uważał, że pismo jest najlepszym nośnikiem informacji o Krysznie. Po wielu latach udało mu się zrealizować wizję głoszenia swoich idei na cały świat. Książka była ciekawa. Czy przekonała mnie do tego, abym został wyznawcą Hare Kryszny? Nie. Natomiast, uważam że to godna uwagi biografia, w tym człowieku zauważyłem wzorzec do naśladowania – w sensie moralnego postępowania, a nie modlitw, mantr, medytacji, chociaż skądś musiał czerpać siłę. W jego uczniach czy innych wyznawcach, których miałem okazję poznać, tego niestety nie dostrzegłem.