Gdy zaczęłam czytać tę książkę, wiedziałam, że zrobi na mnie wielkie wrażenie. Ta historia pokazał mi też, jak silne i niesamowite potrafią być bibliotekarki. Nie ważna pogoda, zmęczenie. Dotarcie wysoko w góry, do dalekich wiosek, do ludzi wyczekujących na książki, gazety, to misja obwoźnych bibliotekarek. Dają namiastkę normalności dla dzieci i ich rodziców, ludzi mieszkających daleko od najbliższego miasteczka. Mimo że ten rządowy program nie wszystkim się podobał, one spełniały się w tej misji.

Cała akcja dzieje się w latach trzydziestych XX wieku w Kentucky. I może historia byłaby nie do końca ciekawa dla większości, gdyby nie to, że główna bohaterka Mary Carter, wyróżnia się najbardziej spośród wszystkich bibliotekarek. Jej kolor skóry ma niebieski odcień. Dotknięta nieznaną dla niej chorobą, musi codziennie zmierzyć się z nietolerancją, rasizmem. Wiele łez wylała. Wciąż odczuwała inność. Kolorowym wstęp wzbroniony, za każdym razem widziała takie napisy. Jej skromność, pokora i grzeczność, była wiecznie zdeptana i wyśmiana. Mary była dobrym człowiekiem z wielkim pokładem empatii. Kochała zwierzęta i była ciepła dla ludzi. Mimo wszystko czuła się jak dziwadło, obiekt pogardy i wyśmiewania. Cierpienie było wymalowane na jej twarzy. Kiedy przychodzi dla niej najlepszy czas, gdy serce mocniej zabije to i tak na drodze, do jej szczęścia stają wrogie przepisy i ludzka nienawiść. Jak walczyć z tak okrutną stroną człowieczeństwa?

Ta książka to olbrzymia dawka emocji. Czytając często, wzruszałam się i gniewałam. Nie było mojej zgody na tak podłe zachowania. Pokazała mi, jak wielkim problemem był i jest rasizm, brak tolerancji, ludzka nienawiść. Mocno dotykała mojego bibliotekarskiego serca. Zapadła w mojej pamięci i myślę, że długo będę ją wspominać.

To, co daje autentyczność tej książki, to fakt, że na końcu możemy obejrzeć zdjęcia obwoźnych bibliotekarek, poczytać o tym fachu i jego historii. Zaskoczeniem pewnie może być to, że niebiescy ludzie istnieli i walczyli z rzadką mutacją genetyczną methemoglobinemią. O tym też możemy dowiedzieć się z książki. Polecam!

Gdy zaczęłam czytać tę książkę, wiedziałam, że zrobi na mnie wielkie wrażenie. Ta historia pokazał mi też, jak silne i niesamowite potrafią być bibliotekarki. Nie ważna pogoda, zmęczenie. Dotarcie wysoko w góry, do dalekich wiosek, do ludzi wyczekujących na książki, gazety, to misja obwoźnych bibliotekarek. Dają namiastkę normalności dla dzieci i ich rodziców, ludzi...