Bardziej "fantastyka" niż "naukowa" opowiastka z motywem "szlachetnego dzikusa" czy też "powrotu do niewinności". Chociaż napisana w drugiej połowie XX wieku (1966) to widać silne wpływy literackie Juliusza Verne'a co wypada dość dziwnie w zderzeniu z retro sf (pojazdy międzygwiezdne, komory do anabiozy... ale wszystko programowane przy pomocy kart perforowanych). Ciekawostką którą warto odnotować jest wspomnienie "wimana" obiektów interpretowanych jako "pojazdy kosmiczne" ponoć opisywane w Wedach. Erich von Daeniken wydał swoją pierwszą książkę w 1968... i chyba jeszcze w niej nie wspomina o wimana a tutaj już wzmianka, proszę.

Fabuła jest dość naiwna i mocno oparta na emocjach bohaterów, ich charakter jest jednoznaczny i określają go właśnie ekspresyjne emocje. To może być dość dziwne dla współczesnego człowieka bo odbiera się to nie jako książkę dla dorosłych a raczej dla dzieci, gdzie trzeba jasno wskazać kto jest dobry a kto zły. Do tego nieścisłości (ba, błędy!) naukowe. Jeśli Ziemia miała być zniszczona w wyniku wojny nuklearnej to 300 lat nie zmniejszy poziomu promieniowania gdyż połowiczny okres rozpadu Plutonu-240 wynosi 6,5 tysiąca lat a Plutonu-239 aż 24 tysiące lat!

Na uwagę zasługuje ładna szata graficzna, ilustracje pokazujące idylle Kalgaru... tylko jakoś pani Bożenie Truchanowskiej (ilustratorce) umknęło, że to ma być SF więc ilustracje też sugerują, że odbiorcą miało być dziecko. A nie taki chyba był zamysł autora.

Ostatecznie książka jest przeciętna, raczej estetyczna niż literacka ciekawostka w kolekcji sf.

Bardziej "fantastyka" niż "naukowa" opowiastka z motywem "szlachetnego dzikusa" czy też "powrotu do niewinności". Chociaż napisana w drugiej połowie XX wieku (1966) to widać silne wpływy literackie Juliusza Verne'a co wypada dość dziwnie w zderzeniu z retro sf (pojazdy międzygwiezdne, komory do anabiozy... ale wszystko programowane przy pomocy kart perforowanych)....