Komiks o Lisie, nareszcie. Drugi po: "Lisie Pospolitym". Za mało tych lisich komiksów a przecież to tak wdzięczne zwierzę i wspaniały symbol w wielu kulturach. Dlatego bardzo cieszy, gdy powstaje dzieło tak mocno przykładające się do walki z lisofobią. Wszelkiej lisofobii stanowcze nie!

Jak widać, już w średniowieczu lis był postacią znakomitą, szanowaną i wręcz sławną. Komiks Joann Sfar jest bowiem adaptacją "Roman de Renart". Dawny utwór, uwspółcześniony i w formie komiksu. Doskonała robota. mamy więc rysunki, które są znakiem firmowym Sfara: proste, by nie powiedzieć naiwne, przypominające rysunki tworzone w szkolnych zeszytach, a jednak o niesamowitej głębi wyrazu. Postacie nigdy nie są takie same a autor świetnie się bawi, nadając ich obliczom i postaciom różne wyrazy. Świetne są żarty sytuacyjne. Nie wiem czy wynikają z oryginalnego tekstu, ale są bardzo czytelne (jto na odwrocie okładki jest).

Niesamowita jest wyobraźnia Sfara i jego talent rysownika. Postacie, które mają być piękne - są - nawet jeśli to wciąż to samo naiwne rysowanie (postać Marii z Francji), Merlin jest poważny, Śmierć nietypowa (szkielet, ale coś kłębi się w jej postaci) a Szatan straszny (nie bardzo). Jest też postać Malutkiej Czarownicy (zaraz zaraz, tej od Otfrieda Preusslera?).

Dodajmy do tego bitwy ze szkieletami i średniowieczny klimacik - wyszło czadowo. Najlepszy rysunek lisa jest na okładce. No kwintesencja lisowatości.

Czytajcie pieśń o Renarcie, ojcu wszystkich Lisów.

Komiks o Lisie, nareszcie. Drugi po: "Lisie Pospolitym". Za mało tych lisich komiksów a przecież to tak wdzięczne zwierzę i wspaniały symbol w wielu kulturach. Dlatego bardzo cieszy, gdy powstaje dzieło tak mocno przykładające się do walki z lisofobią. Wszelkiej lisofobii stanowcze nie!

Jak widać, już w średniowieczu lis był postacią znakomitą, szanowaną i wręcz sławną....