Autorka wzięła na warsztat życie prawdziwego XVIII-wiecznego perfumiarza, twórcy wody kolońskiej, Giovanniego Marii Fariny. Tyle, że uczyniła to w wyjątkowo niemrawy sposób, kompletnie bez ikry. W książce, która w zasadzie dotyczy tylko młodości Fariny, w zasadzie nic się nie dzieje. Bohater podróżuje po Europie i... wącha. Praktycznie cała fabuła koncentruje się na podkreśleniu jakim wyjątkowym nosem dysponował Farina. Daje to pojęcie o tym, że by zostać perfumiarzem, faktycznie trzeba mieć do tego talent, nadaje też treści zmysłowy klimat, ale naprawdę po przewróceniu którejś kartki z opisem zapachów wyczuwanych przez bohatera (i niczego ponad to) miałam dosyć, gdyż autorka przez cały czas w zasadzie pisze jedno i to samo. Denerwujący jest również fakt, że wszyscy ludzie spokrewnieni ze sobą, mają takie same imiona: ojciec Giovanni, syn Giovanni, drugi syn też Giovanni, w przypadku innych rodzin, jakie pojawiają się w treści jest tak samo - przez co nie wiadomo o której osobie akurat się czyta. Nie było innych imion? Powieść zdecydowanie nie porywa.

Autorka wzięła na warsztat życie prawdziwego XVIII-wiecznego perfumiarza, twórcy wody kolońskiej, Giovanniego Marii Fariny. Tyle, że uczyniła to w wyjątkowo niemrawy sposób, kompletnie bez ikry. W książce, która w zasadzie dotyczy tylko młodości Fariny, w zasadzie nic się nie dzieje. Bohater podróżuje po Europie i... wącha. Praktycznie cała fabuła koncentruje się na...