Już sam tytuł tej książki to wielkie nadużycie. Autorka wcale nie opowiada o Trójce, tylko o sobie i swoich zasługach dla tej rozgłośni, wylewając krokodyle łzy z powodu utraty dyrektorskiego stanowiska.
Pani Jethon zgrabnie wpisuje się w obowiązujący od pewnego czasu nurt pisania historii na nowo, w tym przypadku dotyczy to mojego ulubionego programu radiowego. W jej wersji lata jej dyrektorowania 2009-2016 jawią się jako złoty okres Trójki.
Nosz litości droga pani. Znaj proporcjum, mocium panie.
Tak się składa, że słuchałem Trójki jeszcze zanim pani Jethon zaczęła w niej biegać po papierosy dla starszych kolegów i trudno mi spokojnie czytać takie dyrdymały.
Nie odmawiam pani Jethon kreatywności i konsekwencji w realizowaniu swoich pomysłów, tyle tylko, że to wszystko były mniej czy bardziej udane happeningi, nie mające wiele wspólnego z kształtem i linią programową radia. Jakoś nie mogę sobie przypomnieć żadnego znaczącego pomysłu programowego z tego okresu, który pchnąłby tę rozgłośnię do przodu czy nawiązał do świetnych tradycji.
Odrzuca mnie samozachwyt autorki, a natrętne wplatanie w tekst przesłodzonych laurek wystawianych przez współpracowników uważam za żenujące.
Jako wieloletni słuchacz i fan Trójki przeczytałem to „dzieło” totalnie rozczarowany i zniesmaczony. Naiwnie sądziłem, że panią Jethon stać na obiektywizm i większy dystans do siebie.

Już sam tytuł tej książki to wielkie nadużycie. Autorka wcale nie opowiada o Trójce, tylko o sobie i swoich zasługach dla tej rozgłośni, wylewając krokodyle łzy z powodu utraty dyrektorskiego stanowiska.
Pani Jethon zgrabnie wpisuje się w obowiązujący od pewnego czasu nurt pisania historii na nowo, w tym przypadku dotyczy to mojego ulubionego programu radiowego. W jej...