Agnieszka Osiecka - poetka, królowa polskiej piosenki - napisała ponad dwa tysiące tekstów. 

Kobieta nietuzinkowa, wychodząca i niedająca się włożyć w ramy ogólnie przyjętej definicji kobiecości i roli kobiety w czasach PRL.

Była bardzo kochliwa. Kochała miłość, młodość i wolność. Talent i sukcesy zawodowe nie szły jednak w parze z życiem prywatnym. Odpowiedzialność nie była jej mocną stroną. Opuściła chociażby swoją córkę.

Indywidualistka z charakterem i szalenie intrygująca postać. Dusza towarzystwa ze słabością do alkoholu.

Osiecka bezsprzecznie była niesztampowa.

Wydawało mi się, że napisanie książki o poetce to już sam w sobie pewniak, ale jednak się myliłam.

W mojej ocenie biografia Osieckiej spod pióra Zofii Turowskiej jest nudna, mdła i chaotyczna - zupełne zaprzeczenie artystki. Autorka bardzo ją ugrzeczniła i myślę, że sama Osiecka nie byłaby zadowolona z tego obrazu.

Dodatkowo, chaos książki - rozpoczęte i niedokończone wątki przeplatane zapiskami poetki, jej tekstami lub wspomnieniami osób z jej bliskiego otoczenia. Biografia bez schematu, w zasadzie nijaka i nie oddająca temperamentu i charakteru artystki.

Kurcze, czegoś takiego nie robi się Agnieszce Osieckiej.

Na rewersie książki możemy przeczytać, że to “najlepszy z dotychczasowych portret artystki”. Niestety zupełnie się z tym nie zgadzam.

Agnieszka Osiecka - poetka, królowa polskiej piosenki - napisała ponad dwa tysiące tekstów. 

Kobieta nietuzinkowa, wychodząca i niedająca się włożyć w ramy ogólnie przyjętej definicji kobiecości i roli kobiety w czasach PRL.

Była bardzo kochliwa. Kochała miłość, młodość i wolność. Talent i sukcesy zawodowe nie szły jednak w parze z życiem prywatnym. Odpowiedzialność nie...