Po pierwsze, wreszcie znalazłam kogoś, kto pisze bardzo podobnie do mnie (długie zdania, chybotliwe konstrukcje gramatyczne, niekończące się akapity) i wiem już, jakie to męczące dla czytelnika. Obiecuję poprawę.

Po drugie, jestem pod wrażeniem erudycji autora. Z łatwością przesuwa się pomiędzy teoriami związanymi z kategorią oporu (i generalnie marksizmem) oraz faktami społecznymi i kulturowymi, które je ilustrują. W tym miejscu uwaga, że to książka dla zaawansowanych i jeśli nie wiesz, kim jest Gramsci, nie ma sensu zaczynać lektury. Minimalne zaplecze jest tu konieczne.

Po trzecie, to ten typ książki, który lubię najbardziej, czyli taki, który zostawia mnie z listą kolejnych lektur. Bibliografia jest imponująca, a i tak mam wrażenie, że autor mocno się ograniczał, żeby nie spełznąć na manowce dygresji.

Po czwarte, jest to książka bardzo ważna i potrzebna w kontekście rozwoju polskiego kulturoznawstwa i powinna stanowić pozycję obowiązkową dla studentów (chociaż może nie pierwszego roku), ponieważ dokładnie naświetla historię krytyki kulturowej, jej podstawowe założenia i cele. Udawanie, że cultural studies nie jest nauką o konkretnym politycznym nastawieniu to coś pomiędzy głupotą a hipokryzją i nie wypada korzystnie dla samej dziedziny. Drozda łopatologicznie wręcz wykłada, czym jest (albo powinno być) kulturoznawstwo i jakie pełni funkcje społeczno-polityczne, a jeśli ktoś nie może sobie z tym poradzić, może wybrał zły kierunek i pora się przekwalifikować. Ta pozycja rysuje konkretne perspektywy rozwoju i chociażby dlatego mam dla niej wiele szacunku.

Po pierwsze, wreszcie znalazłam kogoś, kto pisze bardzo podobnie do mnie (długie zdania, chybotliwe konstrukcje gramatyczne, niekończące się akapity) i wiem już, jakie to męczące dla czytelnika. Obiecuję poprawę.

Po drugie, jestem pod wrażeniem erudycji autora. Z łatwością przesuwa się pomiędzy teoriami związanymi z kategorią oporu (i generalnie marksizmem) oraz faktami...