Przeczytałam książkę w trakcie jednego dnia, dosłownie jednym tchem. Jest lekka, sielankowa, wzruszająca (może momentami nieco zbyt cukierkowa). Przenosi czytelnika na spokojną wieś w wiosenno-letnich miesiącach, gdzie wszystko kwitnie. Powieść napełnia nadzieją, pozytywnymi uczuciami. Określiłabym ją trochę "bajką" dla dorosłych - ale bajką w pozytywnym znaczeniu tego słowa - ponieważ wszystko się w niej finalnie dobrze układa, dobrze kończy, przypomina też o ważnych kwestiach, takich jak na przykład mówi babcia Marcjanna o miłości: "znaleźć ją i utrzymać to zupełnie dwie różne sprawy. Tego trzeba się uczyć całe życie. Powoli, cierpliwie, tak jak uprawia się kwiaty. Trzeba i wody i łez, i uśmiechu słońca, żeby wyrosły. I nadmiar wody, i za dużo słońca spowodują, że nic z kwiatów nie będzie. Tak jak z miłością. Płacz i pretensje ją zniszczą, tak samo jak przesadna radość i zamykanie oczu na problemy [...]"
Miłosne historie poszczególnych bohaterów skojarzyły mi się też trochę z... "Listami do M", tylko obsadzonymi w letniej, kwiatowej oprawie. 

Przeczytałam książkę w trakcie jednego dnia, dosłownie jednym tchem. Jest lekka, sielankowa, wzruszająca (może momentami nieco zbyt cukierkowa). Przenosi czytelnika na spokojną wieś w wiosenno-letnich miesiącach, gdzie wszystko kwitnie. Powieść napełnia nadzieją, pozytywnymi uczuciami. Określiłabym ją trochę "bajką" dla dorosłych - ale bajką w pozytywnym znaczeniu tego...