Recenzja Odysei, przynajmniej dla mnie, to byłaby wyprawa z motyką na słońce, napiszę więc tylko, że:

- wydanie (Czytelnik 1964) ma świetny wstęp Parandowskiego - z bardzo ciekawymi uwagami o języku Homera i wielkim zachwytem nad jego poezją; a wiedzę uzupełniałam w Mitologii Kubiaka.

- nawet jeśli chwilami można poczuć żal, że to proza, to rytm, wszystkie formularyzmy (powtarzane stałe określenia) i piękny język tego przekładu i tak sprawiają satysfakcję,

- musiałam stłumić w sobie gniew na Telemacha, gdy wygonił Penelopę do krosien

- niemniej jest to epopeja pełna fascynacji silnymi kobietami (Ateny nie liczę, to bogini co najmniej androgyniczna i - zaszaleję z dygresjami - przypomina mi obraz Botticelliego, Pallas Atena i centaur, ponoć ukryty portret pięknej Simonetty, w której ponoć B. był w młodości zakochany, a ja tam zawsze widzę w jej twarzy echo efebów z chłopięcych wianków wokół Maryi i boginię bez płci.)

- z tych silnych kobiet najfajniejsza jest Helena, nadal rządząca Menelaosem - tu znowuż jak nie wspomnieć fenomenalnego opowiadania Johna Bartha Menelajada

-Kalipso - dziwna bogini o ludzkim głosie - dla mnie najdziwniejszy z formularyzmów

- świetliste stopy - najbardziej uroczy

- a wszystkie te piękne stada i cudne zagrody i uczty z dokładnym opisem mięsiwa przypomniały mi wspomnienia Grassa z Obierania cebuli - internowany po wojnie w obozie alianckim, uczestniczył w resocjalizujących wykładach - przygotowywali je dla siebie sami więźniowie, warunki były kiepskie, brakowało żywności, największa popularnością wśród więźniów cieszył się kurs gotowania, "na sucho" rzecz jasna - i wracając do meritum - nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że słuchacze Homera też musieli często cierpieć głód

- last but not least - to absolutnie fascynujące czytać opowieść sprzed 3 tysięcy lat tak pełną szczegółów z życia codziennego - nawet jeśli tylko cześć z nich dotyczy czasów Homera, a część to wyidealizowane wyobrażenia Homera o epoce mykeńskiej.

Recenzja Odysei, przynajmniej dla mnie, to byłaby wyprawa z motyką na słońce, napiszę więc tylko, że:

- wydanie (Czytelnik 1964) ma świetny wstęp Parandowskiego - z bardzo ciekawymi uwagami o języku Homera i wielkim zachwytem nad jego poezją; a wiedzę uzupełniałam w Mitologii Kubiaka.

- nawet jeśli chwilami można poczuć żal, że to proza, to rytm, wszystkie formularyzmy...