“Nos4a2” czekało na półce na przeczytanie rok z hakiem. Co tylko patrzyłam na tę wybitną okładkę, to mówiłam sobie “ech, może jutro” - zupełnie tego nie rozumiem, bo dotychczas żadne spotkanie z twórczością Hilla nie było rozczarowujące.

Najważniejsze, że w końcu udało się sięgnąć (nie powiem, zmotywowało mnie pracownicze wyzwanie czytelnicze i bingo do odhaczenia).

No i jestem zadowolona - to po prostu moja bańka czytelnicza. Sporo szydery z gatunku, przekomarzania się z formą. Sam pomysł na historię uważam za świetny, motyw świata, do którego trafiają dzieci, do tego świąteczny klimat zostały napisane naprawdę dobrze. Uwielbiam postać Charliego - to naprawdę kawał świetnie stworzonej charakterologii.

Nie czułam specjalnie, że ten tytuł ma prawie siedemset stron. Z wyjątkiem nieco przydługiego początku, historia mnie wchłonęła. Nie było co prawda zbyt wielu scen, które same w sobie wywołałyby ciarki na plecach, ale w całokształcie jest to książka, która zostawia nieprzyjemne uczucie z tyłu głowy.

Czuć oddech ojca na karku. Z zakończeniem też powiedziałabym, że jest kingowo-podobne, ale uważam, że było lepsze i bardziej spójne niż w większości książek ojca, Króla Horroru.

“Nos4a2” czekało na półce na przeczytanie rok z hakiem. Co tylko patrzyłam na tę wybitną okładkę, to mówiłam sobie “ech, może jutro” - zupełnie tego nie rozumiem, bo dotychczas żadne spotkanie z twórczością Hilla nie było rozczarowujące.

Najważniejsze, że w końcu udało się sięgnąć (nie powiem, zmotywowało mnie pracownicze wyzwanie czytelnicze i bingo do odhaczenia).

No...