Pisał o doświadczeniach uniwersalnych. Zrozumiałych dla wielu ludzi z Europy Środkowej. Jego teksty są uniwersalne i chwytają za serce. A ponadto, są tam nasze bolączki nasze pragnienia. Wnikliwe obserwacje i wyjątkowa sprawność pisarska.

„Kiedy skonstatowała, że straciła wszystko, zaczęła szukać winnego. Winni byli wszyscy: pierwszy mąż, męski i niekochany, który jej nie słuchał, kiedy szeptała mu do ucha, żeby uważał. Drugi mąż, niemęski i ukochany, który wyciągnął ją z Pragi do małej mieściny i młócił jedną kobietę za drugą, tak że ani na moment nie przestawała być zazdrosna. Wobec obydwu mężów była bezsilna. Jedynym człowiekiem, który do niej nalżą i nie mógł od niej uciec, jedynym zakładnikiem, który musiał płacić za całą resztę, była Teresa. Zresztą możliwe, że istotnie ona właśnie ponosiła winę za los matki. Ona, to znaczy absurdalne spotkanie spermy najbardziej męskiego z jajeczkiem najpiękniejszej. W tej fatalnej chwili, która nazywa się Teresa, zaczyna się długi szlak zmarnowanego życia matki. Wyjaśniała Teresie nieustannie, że być matką to znaczy wszystko poświęcić. Jej słowa brzmiały przekonująco, ponieważ stały za nimi przeżycia kobiety, która straciła wszystko przez swe dziecko. Teresa słucha i wierzy, że najważniejszą wartością w życiu jest macierzyństwo i że macierzyństwo to wielka ofiara. Jeżeli macierzyństwo jest ucieleśnieniem Ofiary, los córki oznacza dług nie do spłacenia”. Tamże, s.53-54.

„Po czterech latach spędzonych w Genewie Sabina zamieszkała w Paryżu i nie mogła się otrząsnąć z melancholii. Gdyby ktoś ją zapytał, co się stało, nie znalazłaby na to słów.
Dramat życiowy zawsze można wyrazić przez porównanie do ciężaru. Mówimy, że na człowieka spadło jakieś brzemię. Człowiek unosi to brzemię albo go nie unosi, upada pod nim, walczy z nim, przegrywa albo zwycięża. Ale co właściwie stało się Sabinie? Nic. Porzuciła mężczyznę, ponieważ chciała go porzucić. Czy prześladował ją później? Czy mścił się na niej? Nie. Jej dramat nie był dramatem ciężaru, ale lekkości. To, co spadło na Sabinę, to nie był ciężar, ale nieznośna lekkość bytu”. Tamże, s.148.

Pisał o doświadczeniach uniwersalnych. Zrozumiałych dla wielu ludzi z Europy Środkowej. Jego teksty są uniwersalne i chwytają za serce. A ponadto, są tam nasze bolączki nasze pragnienia. Wnikliwe obserwacje i wyjątkowa sprawność pisarska.

„Kiedy skonstatowała, że straciła wszystko, zaczęła szukać winnego. Winni byli wszyscy: pierwszy mąż, męski i niekochany, który jej nie...