Na rynku wydawniczym znaleźć możemy naprawdę wiele publikacji o charakterze wspomnieniowym, których głównymi bohaterami są byli żołnierze Armii Krajowej. Ich losy przez długie lata zakazane, doczekały się wreszcie możliwości publikacji w obiegu oficjalnym. Jednym z bohaterów tamtych lat, uczestnikiem powstania warszawskiego, był też Witold Kieżuń, profesor, działacz i pisarz. Jego książka „Niezapomniane twarze” jest swoistym opisem życia zarówno jego samego, jak i wielu mu podobnych. Główny bohater, którego wykreował, może być praktycznie każdym AK-owcem, który po wiernej służbie państwu, zostaje przez nie odrzucony, ukarany i szykanowany przez lata.

W książce Kieżunia szczególny nacisk położony został nie na czas okupacji, ale okres późniejszy, gdy w Polsce panował socjalizm. To bowiem moment szczególnie trudny dla żołnierzy podziemia, którzy najpierw musieli się ukrywać pod zmienionymi nazwiskami, a potem, mimo ogólnej amnestii, mogli spodziewać się aresztowania praktycznie w każdej chwili pod byle pretekstem. Autor podkreśla szczególnie element niepewności co do roli w machinie terroru znajomych, rodziny i przyjaciół, którzy niejednokrotnie okazywali się sprawcami problemów głównego bohatera książki Teofila. Tu należy się wyjaśnienie – jest to niejako bohater zbiorowy – odzwierciedlenie wielu mu podobnych.

„Niezapomniane twarze” to lektura wciągająca i interesująca, choć zajmująca się tematem nieco już oklepanym; na tle innych tego typu pozycji wyróżnia się jednak naprawdę łatwym w odbiorze stylem autora, pozbawionym przerysowanych opisów i martyrologicznej pompy. To proste opowieści o skomplikowanym życiu. Dzięki temu można je z czystym sumieniem polecić wszystkim tym, którzy o AK i wczesnej „komunie” chcieliby się dowiedzieć nieco więcej, a nie mają ochoty na czytanie prozy trudnej i ciężkostrawnej. To także doskonała pozycja dla uczniów, którzy temat podziemnej Polski ledwie muskają podczas zajęć lekcyjnych – dzięki Kieżuniowi w sposób łagodny mogą nieco swą wiedzę wzbogacić.

Bartek Szpojda