Nie po to są felietony żeby jakoś rozbawiać czytelniczki i czytelników nadmiernie. Zresztą Marcin Wicha do anonimowych pisarzy nie należy. Kiedyś otwierało się „Pismo” i od razu człowiek wpadał na jego felieton. Specyficzny – można tak powiedzieć, ale znacznie celniej mówić o wyjątkowej formie jaką przyjmuje. Dziś czyta się go w „Polityce” i forma zamierzenie nieregularna pozostaje. I „my” też jest na swoim miejscu, bo pewnej (miejskiej? krajowej?) wspólnotowości duch przenika wszystkie teksty zebrane w „Nic drobniej nie będzie”.

I pewnie można by tu coś napisać o ironii, ale nie traktujmy tego jako świętości. Tematów też mnogość, a bo to jak człek się rozejrzy wokoło, to i temat mu się nawinie. Może być polityczny, może i prozaiczny. Jak ten przejazd zbiorową komunikacją na protest. Refleksje też znajdziemy czytając. Pocieszeń może i jest mało, za to jest jedno wielkie. Wszystko mija. Nasze triumfy, ale i nasze porażki. Rewolucje, ale i tyranie. Dobre i to.

Nie po to są felietony żeby jakoś rozbawiać czytelniczki i czytelników nadmiernie. Zresztą Marcin Wicha do anonimowych pisarzy nie należy. Kiedyś otwierało się „Pismo” i od razu człowiek wpadał na jego felieton. Specyficzny – można tak powiedzieć, ale znacznie celniej mówić o wyjątkowej formie jaką przyjmuje. Dziś czyta się go w „Polityce” i forma zamierzenie nieregularna...