Jest to nietypowa ksiażka. Z jednej strony można ją zaliczyć do pozycji podróżniczych, relacji z wyprawy globtrotera a z drugiej zaś nie da się odmówić jej cech charakteru literatury faktu, popartej rzetelnym warsztatem historycznym. Profesor Olszewski nadał jej narrację przepojoną prostym językiem z lekkim przemyceniem staromodnych słów typu: brewerie, oczajdusze czy kauzyperda. Nie ma w niej poprawności politycznej. Na swoj sposób jest bezkompromisowa a rzeczy nazywane są konkretnie po imieniu. Opisywana Afryka ma w sobie tytularną mroczność, mieszkańcy ponoszą częściowo winę za swój marny los a spuścizna kolonialna mocarstw europejskich odbija się dziś czkawką wśród wszystkich zainteresowanych. Autor stara się unikać osądów moralnych, opisuje zaściankowe regiony subsaharyjskie bez hurraoptymizmu dokładnie tak jak jest tam w rzeczywistości. Na kartach książki nie znajdziemy opisu podróży marzeń oraz cukierkowego obrazu Czarnego Lądu. W przeciwieństwie do wielu turystów nie infantylizuje Afryki. Natomiast przedstawia w niej wiele pozytywnych aspektów funkcjonowania społeczeństw opisywanych regionów gorącego kontynentu, które mimo trudów życia dają sobie radę dzięki rodzinie, wzajemnej pomocy oraz kolektywnym i hermetycznym w sensie odrębności etnicznej strukturom . Często poruszane są na kartach książki afrykańskie relacje damsko-męskie. Dużym atutem jest ogromna doza humoru,zrozumienia trudów podróży przez Afrykę subsaharyjską oraz ironia także wobec własnej osoby.

Jest to nietypowa ksiażka. Z jednej strony można ją zaliczyć do pozycji podróżniczych, relacji z wyprawy globtrotera a z drugiej zaś nie da się odmówić jej cech charakteru literatury faktu, popartej rzetelnym warsztatem historycznym. Profesor Olszewski nadał jej narrację przepojoną prostym językiem z lekkim przemyceniem staromodnych słów typu: brewerie, oczajdusze czy...