Wiesław Olszewski

Na wewnętrznej stronie obwoluty autor jest przedstawiony profesor zwyczajny, doktor habilitowany, historyk, pracownik naukowy Instytutu Wschodniego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Po tak pięknej laurce spodziewałam się człowieka kulturalnego, więc gdy na pierwszych stronach natknęłam się w zacytowanej rozmowie na kilka słów, które moderator w Gandalfie zakwalifikowałby jako wulgarne, trochę się zniesmaczyłam. Później było odrobinę lepiej. Autor wykazał się erudycją, bogatą wiedzą historyczną (i to zarówno w kwestii historii współczesnej, jak i tej odległej). Widać, że pod tym względem solidnie się przygotował do swojej podróży. Niestety, jeśli chodzi o fotografie bywa różnie. Są zdjęcia wykonane wyjątkowo profesjonalnie, lecz są również takie, które bardziej przypominają obrazy impresjonistów ze względu na brak ostrości i dużą ziarnistość. Autor usprawiedliwia się trudnymi warunkami, ale dla mnie nie jest to przekonywający argument. Kolejnym słabym punktem książki są wynurzenia natury fizjologicznej. Doprawdy mało mnie obchodzi, jako czytelnika, z kim autor spał i ile litrów wody z siebie wypocił. Poza tym widać gołym okiem, że książka została wydana pośpiesznie, zabrakło wnikliwej korekty redaktorskiej, dlatego nie należą do rzadkości takie oto kwiatki: „Zresztą Francuzi nie byli specjalnie przygotowani finansowo do zarządzania tak wielkim obszarem Afryki Równikowej. Aby je obniżyć, nie tylko wyzyskiwali ludność...” Podsumowując, pomimo tak wykształconego globtrotera, książka wcale nie jest lepsza od swoich koleżanek, pisanych ręką odrobinę mniej utytułowanych autorów.