Książka przeznaczona jest dla osób, które lubią przygodę, piękne zdjęcia, egzotykę i podróże.

Książka przeznaczona jest dla osób, które lubią przygodę, piękne zdjęcia, egzotykę i podróże.

Jest to nietypowa ksiażka. Z jednej strony można ją zaliczyć do pozycji podróżniczych, relacji z wyprawy globtrotera a z drugiej zaś nie da się odmówić jej cech charakteru literatury faktu, popartej rzetelnym warsztatem historycznym. Profesor Olszewski nadał jej narrację przepojoną prostym językiem z lekkim przemyceniem staromodnych słów typu: brewerie, oczajdusze czy kauzyperda. Nie ma w niej poprawności politycznej. Na swoj sposób jest bezkompromisowa a rzeczy nazywane są konkretnie po imieniu. Opisywana Afryka ma w sobie tytularną mroczność, mieszkańcy ponoszą częściowo winę za swój marny los a spuścizna kolonialna mocarstw europejskich odbija się dziś czkawką wśród wszystkich zainteresowanych. Autor stara się unikać osądów moralnych, opisuje zaściankowe regiony subsaharyjskie bez hurraoptymizmu dokładnie tak jak jest tam w rzeczywistości. Na kartach książki nie znajdziemy opisu podróży marzeń oraz cukierkowego obrazu Czarnego Lądu. W przeciwieństwie do wielu turystów nie infantylizuje Afryki. Natomiast przedstawia w niej wiele pozytywnych aspektów funkcjonowania społeczeństw opisywanych regionów gorącego kontynentu, które mimo trudów życia dają sobie radę dzięki rodzinie, wzajemnej pomocy oraz kolektywnym i hermetycznym w sensie odrębności etnicznej strukturom . Często poruszane są na kartach książki afrykańskie relacje damsko-męskie. Dużym atutem jest ogromna doza humoru,zrozumienia trudów podróży przez Afrykę subsaharyjską oraz ironia także wobec własnej osoby.

Jest to nietypowa ksiażka. Z jednej strony można ją zaliczyć do pozycji podróżniczych, relacji z wyprawy globtrotera a z drugiej zaś nie da się odmówić jej cech charakteru literatury faktu, popartej rzetelnym warsztatem historycznym. Profesor Olszewski nadał jej narrację przepojoną prostym językiem z lekkim przemyceniem staromodnych słów typu: brewerie, oczajdusze czy...

Zastanawiałem się chwilę, czy dać 10, 10 miała być zarezerwowana dla arcydzieł.

Z literaturą podróżniczą jest tak, że zwykle dotyczy fascynujących miejsc i tematów, lecz stworzona jest przez amatorów, a nie pisarzy, ciężko więc mówić o warsztacie. Z drugiej strony wielcy pisarze potrafią w zajmujący sposób pisać o niczym.

Pan Olszewski piszę o fascynującym temacie w fascynujący sposób. Piszę o Afryce, tej biedniejszej, z premedytacją bez RPA, tej, która wciąż nie może się wygrzebać z problemów. Autor piszę zarówno o miejscach jak i przede wszystkim i częściej o ludziach. i ich historii Dodatkowo, tak jak drugim największym grzechem literatury podróżniczej (po zachwycaniu się sobą autora, jaki to nie jest dzielny, że dotarł tam gdzie reszty nie ma) jest rozwlekanie ponad miarę opisów o nic nie znaczące detale. Tutaj dla odmiany, autor bywa we wręcz niepoliczalnej liczbie miejsc i o każdym piszę wręcz notatki, czasem na pół strony, czasem na trzy. Wiedza bardzo skompresowana, a jednocześnie widać, że autor nie dolewa wody do tekstu, nie zasypuje braków, a raczej odwrotnie, ma dużo więcej do powiedzenia, i oferuje nam tu pewien abstrakt. Na dokładkę mamy zdjęcia, i to jakie zdjęcia!

Po przeczytaniu natychmiast otworzyłem książkę z drugiej strony, dawno mi się to nie zdarzyło.

Zastanawiałem się chwilę, czy dać 10, 10 miała być zarezerwowana dla arcydzieł.

Z literaturą podróżniczą jest tak, że zwykle dotyczy fascynujących miejsc i tematów, lecz stworzona jest przez amatorów, a nie pisarzy, ciężko więc mówić o warsztacie. Z drugiej strony wielcy pisarze potrafią w zajmujący sposób pisać o niczym.

Pan Olszewski piszę o fascynującym temacie w...

Książka drogi. Autor wędruje przez Czarną Afrykę. Odwiedza kraje, które ledwo istnieją w naszej świadomości, a jeśli już, to na ogół kojarząc się ze skrajną biedą i zacofaniem, tudzież brutalnymi dyktaturami i konfliktami zbrojnymi. Afryka, jaką widzimy w książce Pana Olszewskiego, jest również pełna mrocznych stron, ale nie tylko. Jest tu też smak nieprzewidywalności i ryzyka, w który - mówiąc półżartem - świetnie wpisuje się zaporoski osełedec Autora. Podsumowując, przy lekturze "Mrocznego kontynentu" człowiek czuje, że podąża śladem czegoś innego niż wypad na Mazury czy nad Morze Śródziemne - przedsięwzięcia na zupełnie innym poziomie ryzyka, przygody życia w pełnym tego słowa znaczeniu.

Książka drogi. Autor wędruje przez Czarną Afrykę. Odwiedza kraje, które ledwo istnieją w naszej świadomości, a jeśli już, to na ogół kojarząc się ze skrajną biedą i zacofaniem, tudzież brutalnymi dyktaturami i konfliktami zbrojnymi. Afryka, jaką widzimy w książce Pana Olszewskiego, jest również pełna mrocznych stron, ale nie tylko. Jest tu też smak nieprzewidywalności i...

Jak dla mnie za dużo historii, za mało życia... Pan Wiesław lubi "myszki"- hmm

Jak dla mnie za dużo historii, za mało życia... Pan Wiesław lubi "myszki"- hmm

Interesuję się Afryką z punktu widzenia nie tylko historii czy geografii, ale też mentalności tamtejszych mieszkańców, dlatego dość dużo książek o Afryce czytam. Olszewski w bardzo realistyczny sposób przybliża nam Afrykę, przede wszystkim mentalność jej mieszkańców. Przy czym Olszewski pokazuje nam raczej brzydką stronę Afryki i uświadamia nam jak trudny to kontynent w aspekcie podróżowania czy w ogóle życia tam. Poza tym autor jest dość specyficzny przez to czasami całkiem zabawny. Były oczywiście wątki, które mnie mniej interesowały, ale książka napisana jest przystępnym językiem więc polecam dla zainteresowanych Afryką.

Interesuję się Afryką z punktu widzenia nie tylko historii czy geografii, ale też mentalności tamtejszych mieszkańców, dlatego dość dużo książek o Afryce czytam. Olszewski w bardzo realistyczny sposób przybliża nam Afrykę, przede wszystkim mentalność jej mieszkańców. Przy czym Olszewski pokazuje nam raczej brzydką stronę Afryki i uświadamia nam jak trudny to kontynent w...