„Minotaur” jest kolejnym przykładem powieści, która mówi jak wiele zależy od przypadku i jak bardzo przypadek potrafi zmienić całe dotychczasowe życie. Prawda stara jak świat a temat był już wielokrotnie eksplorowany, że ciężko o oryginalne podejście. A jednak udało się to znakomicie Benjaminowi Tammuzowi.

Historia zaczyna się banalnie. Mężczyzna przypadkowo wsiada do autobusu i spostrzega przepiękną kobietę, sporo od siebie młodszą. I już wie, że to ta jedyna. Tammuz wokół tego wydarzenie misternie utkał całą sieć swojej powieści. Nie robi tego jednak linearnie, wręcz przeciwnie. Perspektywy różnych bohaterów przecinają się, nakładają jedna na drugą, by powoli odkrywać cały ciąg wydarzeń składający się na fabułę. Autor też nie śpieszy się z odkrywaniem wszystkich kart przed czytelnikiem, bardzo dobrze wie jak zbudować napięcie, jak lawirować pomiędzy bohaterami, faktami i wydarzeniami, by tylko bardziej pobudzić ciekawość. A jednocześnie bardzo umiejętnie przeplata ze sobą gatunki, bo mamy tu do czynienia i z powieścią szpiegowską i subtelną historią miłosną. Całość sprawia bardzo nieoczywiste wrażenie, ulotne, tajemnicze, niedopowiedziane.

Ponadto muszę przyznać, że została wspaniale napisana, pięknym językiem i równie pięknym stylem. Łatwo było o banał i łatwo było o schematyczność, z pozoru wydaje się prosta i naiwna ale nic bardziej mylnego. Powieść jest gęsta od emocji, konstrukcyjnie jest wspaniała a to jak autor ukazał sieć powiązań między bohaterami to wręcz majstersztyk. Wydawnictwo Claroscuro po raz kolejny zachwyciło mnie tym, jakie książki wydają.

Polecam serdecznie.

„Minotaur” jest kolejnym przykładem powieści, która mówi jak wiele zależy od przypadku i jak bardzo przypadek potrafi zmienić całe dotychczasowe życie. Prawda stara jak świat a temat był już wielokrotnie eksplorowany, że ciężko o oryginalne podejście. A jednak udało się to znakomicie Benjaminowi Tammuzowi.

Historia zaczyna się banalnie. Mężczyzna przypadkowo wsiada do...