Wiatr dmący w żagle, zapach soli, prażące słońce i smak grogu… Odpowiedzialność za ludzkie żywota tobie powierzone, nadzieja, która nie pozwala się poddać, i… miłość w jej przeróżnych odsłonach. Kto raz poczuł sól we krwi, ten tak łatwo tej serii nie zapomni.

Finałowy tom „Czarnych żagli”, z tym jakże pozornie niewinnie brzmiącym tytułem, zgotuje wam przygodę, o jakiej nie śniliście – pełną trudnych wyborów, pokus, bólu, niespodziewanych zwrotów akcji, wyzwań stawianych przed bohaterami, poczucia wspólnoty, odpowiedzialności i nadziei, która będzie prowadzić was przez kolejne strony.

„Jeśli wyruszasz w morze dla przyjemności, piekło będzie dla ciebie wypoczynkiem”, głosi cytat otwierający ten tom, dając jasny sygnał, że autorka zdecydowała się na realistyczne przedstawienie pirackiego żywota w tej serii. Bez nadmiernego romantyzowania, ze stęchłą wodą podczas wielotygodniowych wypraw, trudnym klimatem, brutalnością i wszechobecnym, nieprzewidywalnym żywiołem, jakim jest morze.

Finalny tom zabiera nas w sentymentalną podróż po wspomnieniach bohaterów. Jak zawsze zaczynamy od retrospekcji z perspektywy Andre Noira, ojca Czarnych Braci, który nieco przybliża nam dzieciństwo Severa. Zaraz potem autorka z premedytacją serwuje nam powtórkę kulminacyjnej sceny pierwszego tomu, która mimo że nie powinna działać na czytelnika jak za pierwszym razem, znów okrutnie złamała moje serce i zostawiła mnie całą we łzach.

„Na rufie czas jakby płynął za tobą. Pozwalał jeszcze raz wszystko przemyśleć, cofnąć się i zastanowić, czy coś można było zrobić lepiej”. Podobny zabieg zastosowano w tej książce. Sprytne cofnięcie akcji do czasu wygnania Cruza oraz retrospekcje pełne skomplikowanych uczuć dają zupełnie inną perspektywę i pozwalają nam poznać przyczyny pewnych wydarzeń, dzięki czemu łatwiej nam jest zrozumieć targające bohaterami emocje.

Choć z postępami Severa naprawdę ciężko jest się pogodzić. Tym bardziej że doszukuje się on uniewinnienia swoich pragnień w starej przepowiedni. Podobno nad mężczyznami z rodu Noir ciąży klątwa – będą ranić kobiety, które kochają, i nic nie będą w stanie na to poradzić, ich chuć zawsze zwycięży. Jednak czy to wystarczający argument?

Ta książka złamie wam serce na milion sposobów. Ale gwarantuję, że nie będziecie w stanie się od niej oderwać. Brutalnością na szczęście nie dorównuje drugiej części, choć pojawia się kilka scen, przez które można nabawić się nowych koszmarów. Mamy też bliższy nam motyw bałtycki, a w zasadzie gotlandzki, i piękną klamrę, która dodaje przeżytym wydarzeniom równocześnie więcej realizmu i więcej bajkowości – nie będę ukrywać, kocham takie zabiegi.

Tym razem jest o wiele więcej perspektyw i zdecydowanie więcej plot twistów – trzeba przygotować się na palpitacje serca dosłownie co kilka rozdziałów. Epilog poprzedniej części sprawia, że czyta się to w nerwowym oczekiwaniu i świadomości nieuchronnego końca. Naprawdę nie wiem, jak to jest, że mimo tego wszystkiego, co czekało na mnie w poprzednich tomach, wciąż, aż do dostatnich rozdziałów, żywiłam szczerą nadzieję na szczęśliwe zakończenie… Trzymałam się tej myśli kurczowo niczym Franciska. I mimo że w jakimś sensie je dostałam, na moim sercu już na zawsze zostanie blizna po Czarnych Braciach.

Można by powiedzieć, że seria „Czarne żagle” to historia braci Noir. Jest w tym dużo prawdy, ale byłoby to również spore niedopowiedzenie. Bo to przede wszystkim historia o silnych kobietach, które wdarły się do ich życia i poprzestawiały je doszczętnie.

Franciska, wypowiadając jako dziecko swoje pochopne życzenie o znalezieniu się na statku, nie mogła spodziewać się, że tak szybko się ono spełni. I że niedługo potem sama zostanie kapitanem lojalnej i wspierającej ją załogi. Daje to piękny kontrast względem tego, co równocześnie dzieje się po drugiej stronie wybrzeża, gdzie Nya, choć wciąż niepoważana i okrutnie traktowana, zaciekle walczy o swoje marzenia. Dwie kobiety, tak różne i tak podobne. Obie niezwykle silne, zahartowane przez morze, z tak odmienną przeszłością, a jednak tożsamymi pragnieniami. Ich spotkanie to jeden z bardziej elektryzujących momentów tej serii, na który naprawdę warto było czekać!

„A jeśli mieliśmy zginąć, to niech na ustach wszystkich niesie się w świat legenda o niewieście, która nie poddała się do samego końca”. Ten cytat zostanie ze mną na długo. Bowiem miłość jest kobietą. Nadzieja jest kobietą. Siła też jest kobietą. A ta seria jak mało która dała temu wyraz.

Katarzyna de Castellatti-Gotin