Świetna książka. Niesamowicie optymistyczna i pozytywna.
Pełna radości życia, zachwytu światem, sympatii do ludzi i pogody ducha.
A jednocześnie rozsądna, racjonalna., normalna. Nie ma w niej absolutnie żadnej egzaltacji, tak niestety częstej w wielu książkach opisujących samotne wyprawy. Autorka nie stara się ani szokować ani zadziwiać ani na siłę rozśmieszać czytelnika, po prostu opisuje swoją samotną podróż jachtem dookoła świata trochę tak jakby to była całkiem zwyczajna wycieczka.

Jest to podróż drogi. Trochę jak Alicja w Krainie Czarów. Nastolatka, bo w chwili wypłynięcia miała 14 lat, wspierana przez ojca, i powstrzymywana, z uwagi na wiek, przez władze Holandii, wyrusza na wymarzoną podróż, jachtem Gupik, dookoła świata.
Autorka opisuje swoją podroż w formie bloga, wpisy są krótkie i powiązane z datami. Mamy opisy fal, wiatrów, obsługi i naprawy jachtu, portów i spotykanych tam ludzi. posiłków i wycieczek, stawiania żagli i napraw na łodzi.

Przede wszystkim zwraca jednak uwagę jaka to jest niesamowicie zrównoważona, odpowiedzialna i rozsądna nastolatka. Maksymalnie przygotowana do takiej wyprawy, bo ma i wcześniejsze doświadczenie praktyczne, i mnóstwo wiedzy związanej z oceanami, portami, nawigacją, żaglami., Ma tez doskonałą odporność psychiczną i świetną formę fizyczną. Jest bardzo, bardzo zdyscyplinowana i bardzo odpowiedzialna, a jednocześnie towarzyska, ciekawa świata i pozytywnie odnosząca się do ludzi; w czasie wyprawy poznała wielu ludzi, absolutnie nie była outsiderem czy odludkiem,. Nie starała się udowadniać światu czy innym ludziom, że jest lepsza czy mądrzejsza, i była też bardzo pozytywnie odbierana przez ludzi. A jednocześnie, jak wynika pośrednio z jej wpisów, nie była wcale naiwna, była świadoma niebezpieczeństw, i ze strony przyrody i ze strony ludzi, i starała się im racjonalnie zapobiec. Do każdego wpłynięcia do portu, czy niebezpieczeństw na trasie była teoretycznie przygotowana, bo czytała, dowiadywała się , rozmawiała z innymi żeglarzami, czuwała całą noc, jeśli było trzeba, mokła, marzła -zawsze robiła wszystko tak, aby zminimalizować ewentualne niebezpieczeństwo. Wiatr we włosach i fantazja w podróży przez ocean ale zawsze oparte naprawdę na solidnych podstawach i ciężkiej pracy. Żadnego :"zamykam oczy i jakoś to będzie:".
.
To jej połączenie niesłychanej racjonalności, i praktyczności, a jednocześnie niesłychanej pogody ducha i pozytywnego stosunku do świata było dla mnie naprawdę niesamowite.
Jeśli ocean szalał, fale były wielkie, strome i krótkie i było naprawdę niebezpieczne nie wpadała ani w panikę ani w egzaltację, ale rozważała jak ustawić żagle , żeby to było najbardziej korzystne. Była naprawdę fachowo przygotowana do tej wyprawy. I w każdej sytuacji niesamowicie przykładała się do tego co robiła; nie odpuszczała sobie. I było to jednocześnie bardzo naturalne. Gotowała, czytała książki, stara się utrzymywać kontakty z rodziną, czyściła pokład, ustawiała żagle, naprawiała gdy coś się zepsuło., zawsze rozważało jakie działanie jest najbardziej praktyczne. Pokazuje, ze spełnianie marzeń to przede wszystkim bardzo ciężka praca, codzienna , przy szczegółach, przy powtarzalnych czynnościach, które muszą być zrobione, ciągła nauka , otwartość na świat i ludzi, odpowiedzialność, siła psychiczna i zdyscyplinowanie..

W portach robiła zakupy, i potrafiła tak wszystko zaplanować , ze starczało jej później na ocenie i jedzenia i wody, nikt nie musiał jej ratować, naprawdę potrafiła sama o siebie zadbać. Niesamowicie dbała o łódź, sprawdzała, kontrolowała, naprawiała., myślała., czyściła.

Niesamowicie ciekawie, ale i z wyczuciem , pisze zarówno o swoim ojcu, matce, siostrze czy przyjaciołach.
Pisze szczerze, ciekawie, bezpośrednio, ale cały czas pilnuje też granic, których nie powinno się przekraczać przy autobiografii. Opisuje dużo szczegółów ze swojej podróży, swoje emocje, zmęczenie, latające ryby które musiała zbierać z pokładu, tańczące delfiny, zdarzenia w portach i bałagan na jachcie, swój strach o utratę jachtu, ale nigdy nie wychodzi poza granice dobrego smaku. Nie stara się pokazać, odkryć więcej niż powinna, raczej jest zmęczona nadmiernym zainteresowaniem swoją osobą. Ma jednak świadomość, ze to nadmierne zainteresowanie, z jednej strony nużące i kłopotliwe, z drugiej strony daje jej szanse, jeśli zostanie przez nią prawidłowo wykorzystane, na zdobycie dodatkowych środków finansowych, bardzo przydatnych w takiej podróży. Jest więc przede wszystkim , jak w każdej innej sprawie, rozsądna i racjonalna,

Świetna książka. Niesamowicie optymistyczna i pozytywna.
Pełna radości życia, zachwytu światem, sympatii do ludzi i pogody ducha.
A jednocześnie rozsądna, racjonalna., normalna. Nie ma w niej absolutnie żadnej egzaltacji, tak niestety częstej w wielu książkach opisujących samotne wyprawy. Autorka nie stara się ani szokować ani zadziwiać ani na siłę rozśmieszać...