Procesy o delikt czarostwa osób żywych to zagadnienie, które od lat jest przedmiotem badań, głównie historyków, którzy poświęcili tej problematyce wiele interesujących i wyczerpujących prac. Niewielu jednak badaczy zainteresowało się kwestią, która nurtowała żyjących w czasach procesów o czary – sprawą niewykrytych za życia czarownic i czarowników.

Magia posthuma to temat badawczy dość zaniedbany, który wpisuje się w dzisiejszy nurt badań nad zjawiskiem niesłabnącego fenomenu procesów o czary i magii szkodliwej. Prezentowana monografia dotyczy zjawiska tzw. magii pośmiertnej, przyjmującego w dawnych wierzenia realność powracania do świata żywych zmarłych, którzy mogą szkodzić byłym sąsiadom i bliskim. Powstanie z grobu ożywionego nieboszczyka było możliwe, jak wierzono, dzięki diabłu, który czynił sobie z ciała zmarłego swoją siedzibę. Należało więc podjąć środki zaradcze, często drastyczne i nieodwracalne, ale w mniemaniu wczesnonowożytnych mieszkańców Śląska i Moraw niezbędne, aby przywrócić utracony ład i porządek.


"Książka wnosi istotny wkład nie tylko w badania nad polowaniami na czarownice w epoce wczesnonowożytnej, lecz także jest pracą dotyczącą dziejów mentalności, prawa i stosunków społecznych na Śląsku i Morawach w XVI–XVIII wieku. Przede wszystkim zaś […] autor przedstawił fascynujący, a zarazem przerażający, obraz wiary w magię pośmiertną, skutkującej na Morawach i Śląsku rozkopywaniem grobów i paleniem wydobytych z nich ciał na stosach, i to już w wieku Oświecenia."
Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Jacka Wijaczki