Nie cierpię rewolucji francuskiej, nie znoszę Napoleona, nie jestem fanem monarchii francuskiej co najmniej od czasu zlikwidowania templariuszy. Nie lubię Ludwika XIV. Nie mam nic przeciwko zastąpieniu Mazurka Dąbrowskiego innym hymnem itd. … Ale Wandeę lubię. Polubiłem też autora, który jest Wandejczykiem. I może dlatego jego Praca jest tak sumienna. Zdaniem Sechera do buntu nie doprowadziła nacjonalizacja dóbr kościelnych, ale nadużycia nowej administracji, wzrost podatków i proklamacja konstytucji cywilnej kleru, tworzącej kościół narodowy Francji. Czyli de facto protestantyzacja. Zgodnie z nią biskup był wybierany przez wszystkich obywateli - nie tylko katolików. Księża mogli się żenić i … rozwodzić. Księża - stali się urzędnikami państwowymi. Autor w przejrzysty sposób naświetla sytuację, która doprowadziła do wybuchu powstania w marcu 1793 roku. Wbrew potocznym opiniom szlachta odgrywała w buncie rolę bardzo marginalną. Powstańcy stworzyli efektywne siły samoobrony - odnosząc zwycięstwa nad armią republiki w otwartym polu. Przeważnie jednak prowadzili wojnę partyzancką, wykorzystując zalesienie Wandei. Samej kawalerii wandejskiej było 5 tysięcy. Nie mogąc pokonać obdarzonych wysokim morale powstańców, nowe władze odpowiedziały represjami. Stosowano wyrąb lasów, wymordowano jedną siódmą ludności - w tym wiele kobiet, dzieci i starców. Często w tak okrutny sposób, że nawet trudno to przytaczać. Jeńców rozstrzeliwano, topiono itp. Po Loarze krążyły republikańskie kanonierki. zorganizowano "piekielne kolumny" szerzące spustoszenie. Spalono 1/5 zabudowań. Walki z przerwami trwały do marca 1796 roku. W obliczu zniszczeń Wandejczycy okazują sobie solidarność - masowo adoptują osierocone dzieci. Ciekawe są uwagi na temat kultu Najświętszego Serca, który stał się symbolem powstania - skoro wcześniej nie był rozpowszechniony we Francji. Zaintrygowała mnie informacja o dziwnej mgle nad Wandeą w 1783 roku. Jak też uwaga o nawet 10-krotnie wyższej liczbie szaleńców po fali terroru w rejonie - niż w innych częściach Francji. Ochotników biorących udział w antypowstańczych represjach zwano "trupimi czaszkami". Podsumowując autor stwierdza, że wojna wandejska była wojną z tyranią zaprowadzoną przez rewolucję francuską (dobre :)). I dopiero Napoleon poczynił starania by wypłacić Wandei i Wandejczykom odszkodowania. Książkę uzupełniają liczne mapy i tabelki, ale mam kłopot z ich odczytaniem.

Nie cierpię rewolucji francuskiej, nie znoszę Napoleona, nie jestem fanem monarchii francuskiej co najmniej od czasu zlikwidowania templariuszy. Nie lubię Ludwika XIV. Nie mam nic przeciwko zastąpieniu Mazurka Dąbrowskiego innym hymnem itd. … Ale Wandeę lubię. Polubiłem też autora, który jest Wandejczykiem. I może dlatego jego Praca jest tak sumienna. Zdaniem Sechera do...