Bezimienne krajobrazy, bezimienne kraje, bezimienni ludzie. Wywołana przez wojnę nuklearną lodowa apokalipsa zagraża znanemu światu. Ludzie uciekają, zabijają, rabują, przemieszczają się, umierają. Chaos. A świat zamarza: „śnieg sypał coraz gęściej, nieprzerwanie i uparcie, pokrywając umierający świat warstwą sterylnej bieli”. Ostatnie statki odpływają. Ściana lodowca jest coraz bliżej, zagarnia ostatnie spłachetki bezlodowej ziemi. Wrażenie wszechogarniającego zagrożenia.

W tym wizyjnym, onirycznym, niesłychanie niepokojącym świecie śledzimy losy mężczyzny, dziewczyny oraz namiestnika. Ten pierwszy podąża za efemeryczną, delikatną, uległą, z lekka anorektyczną dziewczyną, fascynacją sprzed lat. Namiestnik natomiast jest brutalnym, agresywnym, paskudnym typem… ale ale, czy nie jest on przypadkiem alter ego mężczyzny?

Tak jak w snach, nie istnieje w tej książce ciągłość czasowo-przestrzenna, sceny się przenikają, narrator jest mężczyzną, aby za chwilę relacjonować zdarzenia z punktu widzenia dziewczyny. Z nią sama dzieją się przedziwne rzeczy: umiera kilka razy, aby następnie zmartwychwstać i… umrzeć ponownie.

Muszę powiedzieć, że fascynowały mnie opisy mroźnego świata, swoiście pięknego, jakoś nieludzkiego i obcego. Natomiast ludzie uwięzieni w tym klaustrofobicznym świecie, pozbawieni swojej przeszłości okazali się jednowymiarowi i nieinteresujący.

Bezimienne krajobrazy, bezimienne kraje, bezimienni ludzie. Wywołana przez wojnę nuklearną lodowa apokalipsa zagraża znanemu światu. Ludzie uciekają, zabijają, rabują, przemieszczają się, umierają. Chaos. A świat zamarza: „śnieg sypał coraz gęściej, nieprzerwanie i uparcie, pokrywając umierający świat warstwą sterylnej bieli”. Ostatnie statki odpływają. Ściana lodowca jest...