"Listy niewysłane" to bardzo interesujący i wzruszający dokument - wspomnienia Anny Branickiej-Wolskiej z zesłania w głąb Rosji, jednak obfitujące także o obrazy z początku II wojny światowej, Powstania Warszawskiego oraz idyllicznego dzieciństwa, spędzanego w rodzinnym Wilanowie i innych majątkach.

Najważniejsze wydają się te fragmenty, które bezpośrednio dotyczą wojennej tułaczki i życia na zesłaniu. Opisy nędzy, zimna, głodu, chorób porażają realizmem, jednak wydają się niezwykłe, jeśli spojrzy się na nie oczyma rozpieszczonej do niedawna arystokratki, która nawet w najbardziej nieludzkich warunkach stara się zachować godność i resztki człowieczeństwa.

Oglądamy tu świat z perspektywy osoby młodej, energicznej, kochającej i tęskniącej - swoje notatki Anna kieruje bowiem do narzeczonego, Janusza, który trafił do obozu jenieckiego.
Brak wiadomości o nim i o innych kochanych osobach, całkowita izolacja, nieludzkie warunki nieraz przyprawiają młodą kobietę o rozpacz, ale hartują ją również i każą walczyć o przetrwanie.

Na zesłaniu Anna Branicka przebywała aż do roku 1947. Powrót do ojczystego kraju nie okazał się jednak wymarzoną sielanką i końcem cierpień, gdyż w kraju pod rządami komunistów rodzina Branickich nie miała co czego wracać. Anna uznana została za wroga ludu i musiała nauczyć się żyć w nowym systemie.

Jej literackie świadectwo należy do dokumentów prawdziwych, przekonujących i poruszających.
Śledzi się jej wspomnienia z zapartym tchem, tym bardziej, że autorka pisze w sposób barwny, plastyczny, łącząc powagę z poczuciem humoru. To literatura dokumentalna na wysokim poziomie.
Polecam z czystym sumieniem.

"Listy niewysłane" to bardzo interesujący i wzruszający dokument - wspomnienia Anny Branickiej-Wolskiej z zesłania w głąb Rosji, jednak obfitujące także o obrazy z początku II wojny światowej, Powstania Warszawskiego oraz idyllicznego dzieciństwa, spędzanego w rodzinnym Wilanowie i innych majątkach.

Najważniejsze wydają się te fragmenty, które bezpośrednio dotyczą...